Na een moment van stilte bevestigde ze dat er inderdaad een kamer op zijn naam geboekt was en gaf ze me het kamernummer.
Ik was sceptisch, maar besloot voorzichtig door te gaan. Ik liep naar boven en benaderde de gang.
Op dat moment hoorde ik gelach, gefluister, en iets dat me de rillingen bezorgde: kussen. Mijn hart stopte even.
Ik keek om de hoek en was geschokt om Daniel en mijn beste vriend, Hugo, hand in hand naar de kamer te zien lopen.
Pijn doorstak me als een dolk, maar in plaats van hen te confronteren, besloot ik foto’s te maken als bewijs.
Ik kon niet geloven wat ik zag, maar ik wist ook dat ik dit niet zou laten gebeuren.
Ik verborg me, tranen in mijn ogen, en ik wist dat ik wraak zou nemen.
Ik keerde terug naar de lobby, waar de receptioniste, die mijn leed had gezien, aanbood te helpen.
Samen bedachten we een meesterplan.
Met een veelbetekenende blik hielp ze me de privé-lift in, een niet-geregistreerde lift.
Toen zij eindelijk arriveerden, stapten beiden, niets vermoedend, de lift in en drukten op de knop omhoog.
Ze hadden geen idee dat ik daar was.
De lift begon te bewegen.
Toen de liftdeuren sloten, kon ik een glimlach niet onderdrukken, eindelijk kreeg ik mijn wraak op een manier zo slim dat zelfs zij het niet hadden kunnen voorzien.
Terwijl ze omhoog gingen, liet ik een tas vol snoep op de vloer vallen, waardoor ze het verkeerde idee kregen dat er iets mis was.
En terwijl hun gedachten afdwalen, sloten de liftdeuren, niet wetende dat het allemaal voorbij was voor hen.
