Mijn naam is Helen Miller. Na vijfendertig jaar lesgeven op Lincoln Elementary in Columbus, Ohio, was ik eindelijk met pensioen gegaan op mijn zevenenzestigste, dromend van reizen en rust, maar die droom werd onderbroken door een telefoontje van mijn schoondochter Brooke, die me vertelde dat ze op reis zou gaan en dat ik voor haar drie kinderen, Aiden, Chloe en Leo, moest zorgen, alsof ik niets anders te doen had. Ik accepteerde met een glimlach, maar vanbinnen werd er een beslissing genomen: ze zou een les leren die ze nooit zou vergeten.
Brooke, die aanvankelijk charmant leek en zei dat ze de moeilijkheden van het leven begreep omdat ze uit West Virginia kwam, kwam geleidelijk naar voren als manipulatief en egocentrisch, bekritiseerde mijn pogingen om Michael alleen op te voeden na de tragische dood van zijn vader en bekritiseerde mijn gaven voor zijn kinderen als onvoldoende of verouderd. Toen ze de kinderen bij mij thuis achterliet, bepaalde ze elk detail van hun routine, keek naar me alsof ik niets was, en de kinderen waren geconditioneerd om mij als een vreemde te zien.
Maar ik had door de jaren heen veel geleerd: toekijken, wachten op het juiste moment en degenen beschermen van wie ik hield. Ik ontdekte Brooke’s leugens en geheime plannen met Dominic, financiële fraude en pogingen om de kinderen bij hun vader weg te halen, en gebruikte elk bewijsstuk in ons voordeel, zette een discreet recorder op, bekeek de berichten en bedacht een strategie met een advocaat en hulp bij de kinderbescherming.
