Nu ik bijna 30 ben, ben ik financieel niet sterk, rijk of machtig genoeg om de hele wereld te beheersen. Maar in mijn kleine universum, in de teamleden van het bedrijf dat ik run, alle klanten die me voldoende financiële middelen geven om in het moderne leven te leven, beschouw ik het altijd als een voorrecht en een geluk vanwege mijn eigen invloed.
Als ik me alleen richt op de kleine kern van mijn gezin of de persoon van wie ik hou, dan heb ik waarschijnlijk te veel blinde vlekken als ik het hele plaatje van het leven niet kan zien. Ik heb nog steeds veel lieve klanten, veel lieve medewerkers, veel ambities die ik elke dag moet waarmaken in een leven dat langzaam maar zeker duidelijk wordt.
De 30-jarige ik word ook als volwassen beschouwd. Als dingen pijnlijk, vernederend of eenzaam zijn, heb ik daar geen negatieve of wrokkige kijk op. Misschien heeft die botsing ook een wond in mijn hart achtergelaten, want alles wat uit het hart komt en uit het hart komt, is moeilijk te vergeten. Maar vergeet niet dat de wond altijd de kans krijgt om te genezen als je een gezond lichaam hebt.
Wat ik in mijn dertiger jaren het meest heb geleerd, is simpelweg accepteren: alles accepteren wat komt, alles accepteren wat gaat. Loslaten, ontspannen, mezelf zelfs heel veel vergeven. Mijn eigen keuzes vergeven, mijn fouten vergeven, mijn eigen dwaasheden uit het verleden vergeven.
De reis van ontwaken of de les kan zich altijd herhalen op de weg van het leven. Maar de standvastigheid, het verzet en de confrontatie, ik ben na bijna 30 jaar zelfbelevenis altijd trots op mezelf.
Soms moet ik zelfgenoegzaam zijn en mezelf prijzen dat ik, hoewel ik soms wat pech heb in relaties, nooit beschaamd ben geraakt door mijn oprechtheid, enthousiasme en eerlijkheid.
Ik moet mezelf ook vaker prijzen dan altijd maar nederig te zijn. Ik moet mezelf ook vaker knuffelen en kussen in plaats van oppervlakkig en nep te doen alsof ik iemand knuffel.
Wat er gebeurde, liet me zien dat daden van vriendelijkheid, zorg, betrokkenheid en liefde soms heel puur zijn, maar gebonden aan vele definities van het zijn van een geliefde of een kind van ouders. Soms is het gewoon mijn persoonlijkheid, soms is het gewoon mijn ware aard. Hoe koud en hard ik ook word, ik moet die persoonlijkheidskenmerken nog steeds in mijn eigen wezen behouden. Dat is het licht dat de duisternis in mij zal omarmen.
