Darius zat voorovergebogen en proefde al zijn nederlaag.
Maar toen glipte zijn dochter Hope, die pas zeven jaar oud was, langs de bewaker en liep rechtstreeks naar voren.
Ze balde haar kleine handen tot vuisten en hield haar kin dapper omhoog terwijl ze naar de rechter keek.
« Ik zei, » herhaalde ze luider, « als je mijn vader laat gaan, zal ik je weer laten lopen. »
Er klonk gezucht door de kamer. Sommigen grinnikten.
Anderen schudden hun hoofd. De officier van justitie glimlachte spottend. Wat een kinderachtige domheid.
Maar Callahan lachte niet. Zijn donkere ogen waren op het meisje gericht.
Er roerde iets in hem, een fluistering van een lang begraven herinnering: geloof, hoop, geloof in wonderen.
“Kom op de bank,” zei hij hees.
En terwijl de zachte voetstappen van Hope door de stille rechtszaal galmden, voelde rechter Callahan voor het eerst in tien jaar een zwakke warmte in zijn slappe benen.
Er ontstond een volkomen stilte in de zaal.
Hope stond voor het bankje, zo klein dat ze haar hoofd moest optillen om naar de strenge man in de rolstoel te kijken.
« Je gelooft me niet, » zei ze zachtjes, haar stem trilde maar was vastberaden.
« Maar mijn vader zei altijd tegen me… soms hebben mensen gewoon iemand nodig die in ze gelooft. Ik geloof erin dat je weer overeind kunt komen. »
Rechter Callahan deed zijn mond open om te antwoorden, maar de woorden kwamen er niet uit.
Een vreemd, schokkend gevoel begon langs zijn dijen te stromen.
Tien jaar lang waren zijn benen niets meer dan een dode last geweest. Maar nu, toen Hope haar handje uitstak, trilden zijn tenen.
Het gelach van enkele ogenblikken geleden hield onmiddellijk op. De juryleden bogen zich voorover en zetten hun ogen wijd open.
De aanklager verstijfde, zijn glimlach verdween. Zelfs Darius, geboeid en uitgeput, keek opgetogen op.
