Weet je nog de walnoot die je me gaf toen we elkaar voor het eerst ontmoetten?
Ik heb hem al die jaren bewaard, als bewijs dat zelfs de kleinste dingen de grootste liefde kunnen bevatten.
Deze helften zijn ons begin en ons voor altijd.
Dus vanavond, als je je alleen voelt, houd ze vast.
Ik zal bij je zijn, in elke adem en elke hartslag.
Altijd.
Voor altijd de jouwe, Brian.
De woorden vervaagden door mijn tranen.
Ik klemde de walnotenhelften vast, hun ruwe randen sneden in mijn handpalmen en hielden me stevig in de storm.
Brian had door tijd en dood heen gereikt om me eraan te herinneren dat ik niet alleen was.
Emily legde een trillende hand op mijn schouder.
“Hij hield zoveel van je.”
Voordat ik kon antwoorden, klopte iemand stevig op de deur.
“Politie! Openmaken!”
Emily ontgrendelde, en de agenten stroomden binnen.
De gewapende man was al in hechtenis.
Geen schoten, geen levens verloren.
Terwijl ze ons begeleidden, prees een agent Emily voor haar snelle denken.
Maar mijn ogen verlieten haar gezicht nooit.
Ze was een vreemde geweest, maar in één nacht werd ze mijn beschermer, mijn levenslijn, mijn bewijs dat menselijkheid nog steeds schijnt, zelfs in de donkerste momenten.
Ik verliet het restaurant, Brians brief klemvast in mijn hand, Emily die me steunde.
Ik dacht dat de avond alleen verdriet zou brengen.
In plaats daarvan werd het een herinnering dat liefde nooit sterft—het verandert gewoon van vorm.
Soms leeft het in walnotenhelften, soms in herinneringen, en soms in de moed van een jonge vrouw die fluistert: “Knie neer, mevrouw,” en je leven redt.
