« Ze wil dat je hier gaat graven, » vertelde ze hem.
Begraven in een roestig blikken doosje lag een briefje in kinderlijk handschrift. Het was onmiskenbaar Isla’s handschrift.
« Papa, de engel vertelde me dat ik niet volwassen zal worden, maar dat er op een dag een klein meisje met geel haar zal komen. Ze zal mijn lied zingen en je redden als je gewond bent. Geloof haar alsjeblieft. Wees niet verdrietig – ik zal voor altijd met je meerijden. »
Jonas viel op zijn knieën en snikte in zijn eeltige handen. Sophie sloeg haar armen alleen maar om zijn schouders en fluisterde: « Ze vindt je rode fiets mooi. Ze wilde altijd al dat je er een had. »
Hij had die rode Harley de week voor het ongeluk in stilte gekocht, omdat rood Isla’s lievelingskleur was.
Het verhaal van « het wonderkind op Route 27 » verspreidde zich door motorrijderskringen en daarbuiten. Sceptici deden het af als toeval of kinderlijke fantasie. Maar degenen die erbij waren – zij die zagen hoe Sophie met blote handen de dood tegenhield – wisten wel beter.
Soms arriveren engelen niet met vleugels, maar in glinsterende jurken en flitsende sneakers. Soms dragen ze de stemmen van de verlorenen. En soms, wanneer motoren ritmisch ronkend onder de ondergaande zon, zweert Jonas dat hij weer kleine armen om zijn middel voelt.
En Sophie, inmiddels ouder, glimlacht alleen maar veelbetekenend. « Ze rijdt vandaag met je mee, toch? »
Dat is ze altijd.
