Mijn dochter!
« Waarom ‘Julia’? » wist ik uit te brengen, terwijl ik probeerde te begrijpen wat er in dit moment gaande was. « Waarom noemde je jezelf toen Meredith? »
« Meredith was mijn tweede naam. Ik gebruikte die dat jaar omdat ik net mijn oma had verloren. Ze heette ook Meredith. Ik dacht dat je dat wel wist. Maar ik denk dat er veel dingen waren die je niet over mij wist. Je had het altijd zo druk… »
« Ik had het mis, » zei ik met een krakende stem. « Over alles. Ik geloofde leugens en liet ze ons ruïneren. Maar nu… nu wil ik het goedmaken. »
« Maar ik kan er vanaf nu zijn, als je me dat toestaat. Voor Miranda. Voor jullie beiden. »
Julia’s schouders zakten lichtjes in. « We kunnen het proberen, » zei ze uiteindelijk. « Maar langzaam. En bij het eerste teken dat je weer gaat verdwijnen… »
Miranda stormde op me af en sloeg haar armen om mijn middel. Na een paar aarzelingen omhelsde ik haar terug.
Mijn zus had in één ding gelijk: ik had een pauze nodig van mijn dagelijkse bestaan. Maar in plaats van rust te vinden, ontdekte ik iets waarvan ik niet wist dat ik het miste: een kans om de familie terug te winnen die ik bijna voorgoed kwijt was.
