Al snel zag iedereen een dronken stel: een man en een vrouw. Ze stormden brutaal de woonkamer binnen.
– Lieve schat, gefeliciteerd met je diploma! – zei een ruige dame in een grijs jasje, versleten door de tijd.
– Lieve Svetochka, we zijn trots op je! – knikte de man. Toen krabde hij zich achter zijn hoofd, alsof hij bedacht wat hij nog meer kon zeggen.
– Wie ben je? – Sophia sprong op van de tafel. – Waarom ben je gekomen?
– Wij zijn je echte ouders, lieve schat, – hikte en kraakte de adoptiemoeder. – En deze mensen hebben jullie zeventien jaar geleden op een bankje in het park gevonden.
– Mam, pap, leg eens uit wat er aan de hand is? Is dit een soort circus? – keek de dochter verbijsterd naar de gasten, toen naar Kolja en Lika, die elkaar aankeken.
– Sophia, luister niet naar hen. Wij zijn je echte ouders, en dit zijn een soort alcoholisten. Ze wilden alleen maar wat drinken en kwamen bij ons voor een flesje, zei de vader.
– Oh, jullie delen toch al middelen uit tegen een kater? grapte Sophia. – Waar komen jullie voor?
Lika mengde zich in het gesprek en vertelde met tranen in haar ogen een verhaal over een babymeisje dat in het park was gevonden.
Het meisje keek Kolya en Lika geschokt aan en begon bijna te huilen. Ze verzamelde al haar moed en zei:
– Als dat echt zo is, ga dan allebei weg! – beval ze, terwijl ze de ongenode gasten naar de uitgang wees.
– Lieve schat, waarom doe je dit? Je hebt toch al kleine broertjes en zusjes die opgroeien, – zei de ruige vrouw met een ruwe, rokerige stem, terwijl ze nog meer door haar haar woelde. Haar man wipte van de ene voet op de andere en zag eruit alsof hij de tijd was vergeten. Het stel zag eruit als iemand die soms vergeet welk seizoen het is, om nog maar te zwijgen van de gebruikelijke tijd op de klok.
– Nou, oké. Dan kom ik je snel bezoeken, beloofde Sophia, als die vreemde mensen nu maar hun appartement zouden verlaten.
De ruige tante en haar heer begonnen voor iedereen te buigen en vertrokken toen eindelijk.
Nadat ze de deuren hadden gesloten, slaakte Nikolai een zucht van verlichting.
“Wat een stank hebben ze veroorzaakt!” Lika was verontwaardigd en opende het raam.
Sophia keek haar ouders nieuwsgierig aan en vroeg:
« Vertel me, is dit waar? »
Mama sloeg haar ogen neer.
« Ja, dochter, » gaf papa toe.
Haar moeder en vader vertelden haar hoe ze haar in het park hadden gevonden op een besneeuwde, koude bank, onder een oude deken, en hoe ze voor haar hadden gezorgd en alle benodigde papieren voor adoptie hadden ingevuld.
– Toen… toen, mam, pap, ik hou nog meer van jullie! – vertelde de dochter hen, bijna snikkend. Ze omhelsde haar vader en moeder dankbaar en zei dat ze zich niet kon voorstellen wat er gebeurd zou zijn als ze die avond niet in het park waren verschenen.
De tijd verstreek. De ongeschikte gasten lieten zich niet meer zien. Natuurlijk begreep Sophia’s familie de reden van hun komst heel goed. Alcoholisten hebben alleen geld nodig voor drank. En hun eigen dochter, die ze aan haar lot hadden overgelaten, was nodig voor geld. Misschien zou ze helpen… Maar Sophia dacht daar anders over. Het meisje maakte zich grote zorgen: hoe konden zulke mensen meerdere kinderen hebben en er niet voor zorgen? Het is duidelijk dat zulke slechte ouders alleen kindergeld nodig hebben…
Er gingen een paar jaar voorbij. Sofia studeerde af en kreeg een baan aan een pedagogische school. Ze vergat nooit dat ze ergens nog andere broers en zussen had. Op een dag besloot ze hen te bezoeken.
Het meisje liep naar het juiste adres, vergezeld door haar vriend. Ze was al lange tijd bevriend met Veniamin en hij beloofde haar te helpen. Al snel kwamen ze bij een vervallen huis waar iemand woonde.
– Is het hier? – Venya’s mond viel open van verbazing.
– Blijkbaar hier, – Sofia knikte en liep de binnenplaats op, die al honderd jaar niet was gerenoveerd.
Ze klopten op de oude houten deuren. Een halve minuut later klonken er voetstappen in het huis.
– Oh, je wist nog van ons? – mompelde dezelfde ruige vrouw. – Nou, kom binnen. En wie is dat bij jou? Je verloofde? Als hij de verloofde is, dan moeten we hem een drankje inschenken en op hem drinken.
– Ik ben de verloofde, maar we zijn hier niet gekomen om in te schenken, – zei Veniamin ernstig tegen de eigenaar van het halfvervallen huis.
– Wat dan? Geef de kinderen tenminste wat geld, ze hebben honger, maar ik heb niets. Ze hebben papa een jaar geleden begraven, – zei de vrouw.
Een paar kinderogen verschenen in de deuropening van een andere kamer.
« Deze zijn voor jullie, » zei Venya terwijl hij de kinderen twee grote dozen snoep overhandigde. Ze grepen de cadeautjes meteen uit zijn handen en verdwenen in hun eigen kamer.
