Emma zat rechtop. “Oh-uh-Ja. Hoe… gaat het met je?”
“Bedankt,” zei hij, met een klein lachje dat klonk als opluchting. “En nog steeds een beetje pijnlijk van de compressies, maar ik ben hier — dankzij jou. Ik wil je graag persoonlijk ontmoeten. Als je vanavond vrij bent, stuur ik een auto.”
Emma aarzelde. Een auto? Deze man was een paar uur geleden bewusteloos op een stoep geweest-nu klonk hij als iemand die niet alleen taxi ‘ s nam, maar ze stuurde.
“Ik ben op zoek naar iemand om mijn persoonlijke projectteam te versterken — iemand die snel nadenkt, besluitvaardig is en niet bang is om onder druk te handelen. Kwalificaties zijn belangrijk, maar karakter is belangrijker. Je hebt de jouwe vanmorgen bewezen. Hij gooide een klein kaartje over de tafel. “Kom morgen naar mijn kantoor. Geen formeel interview, geen competitie. Als je de baan wilt, is die van jou.”
Emma staarde naar de kaart, haar pols razende. Uren geleden dacht ze dat haar carrière hoop was ingestort met die man op de stoep. Diezelfde man gaf haar een kans die groter was dan alles waar ze op durfde te hopen.
Toen ze eindelijk opkeek, voegde David eraan toe: “en voor wat het waard is, Miss Blake, je hebt niet alleen mijn leven gered. Je hebt misschien de toekomst gered van honderden mensen die voor mij werken.”
Toen Emma die avond het restaurant verliet, glinsterden de stadslichten over de rivier, en ze besefte iets: soms, de omwegen die rui lijken te
