terwijl hij probeerde de scène voor zich te verwerken. Het voelde alsof een mes zijn hart had doorboord en de structuur van het leven dat hij dacht te kennen had verscheurd. De vrouw met wie hij dromen had gedeeld, een leven had opgebouwd, was nu een vreemde – een vreemde die een grens had overschreden die nooit meer ongedaan kon worden gemaakt.
Zijn blik gleed terug naar zijn moeder. Margarets ogen, normaal gesproken gevuld met warmte en vriendelijkheid, waren nu vertroebeld door angst en pijn. De aanblik van haar kwetsbare toestand wekte een beschermend instinct diep in hem op, een instinct waarvan hij nooit had geweten dat het zo diep kon gaan. Zij was zijn rots in de branding geweest tijdens zijn jeugd, degene die zijn dromen had gekoesterd, zelfs toen de wereld hem tegen leek te staan. Er was geen wereld waarin hij zou toestaan dat ze zo behandeld werd.
Ethan hielp Margaret terug in haar rolstoel, zijn handen zacht maar vastberaden. « Mam, het is goed. Ik heb je, » fluisterde hij, zijn stem teder ondanks de woede die in hem opwelde. Margaret knikte, haar ogen dankbaar maar ook gepijnigd, een onuitgesproken begrip dat tussen hen beiden overging.
Ethan draaide zich om naar Olivia en voelde een koude vastberadenheid in zijn borst. « Dit is onvergeeflijk, » zei hij, elk woord afgewogen, de definitieve beslissing die zich in zijn hoofd vastzette. « Ik wil dat je dit huis verlaat. »
Olivia’s ogen werden groot van paniek, ongeloof tekende zich af op haar gezicht. « Ethan, alsjeblieft, » smeekte ze, haar stem een mengeling van wanhoop en shock. « We kunnen dit verwerken. Het was een vergissing! »
Ethan schudde zijn hoofd, zijn uitdrukking verhardde. « Een jubileum vergeten is een fout, Olivia. Dit… dit is mishandeling. Tegen mijn moeder. Hier is geen weg terug. »
De stilte die volgde was zwaar, alleen onderbroken door het geluid van Margarets onregelmatige ademhaling. Ethans hart deed pijn, maar niet om Olivia – om het leven dat hij dacht dat ze hadden. Het besef was een bittere pil om te slikken; dat de vrouw van wie hij hield tot zulke schade in staat was.
Hij keek toe hoe Olivia, die nu de ernst van haar daden besefte, haar hoofd verslagen boog. Haar ooit zo trotse houding was nu gebogen, de enormiteit van wat ze had gedaan stortte op haar neer.
