Hij fluisterde:
— Voor altijd van jou, mijn dochter. En jij bent voor altijd van mij.
Je hebt je huwelijksnacht niet overleefd… maar je hebt wel honderden anderen het leven gegeven.
En ik heb gewoon geleerd om op de juiste manier lief te hebben. Dankjewel.
Op dat moment stond er een meisje bij de ingang van het centrum, net geopereerd. Haar moeder omhelsde haar nog steviger.
– Zie je die man daar? Dankzij zijn dochter leef je nu nog.
Het meisje knikte. Ze zweeg. En toen rende ze plotseling naar Artjom. Hij hoorde voetstappen, draaide zich om – en zag haar om zijn knieën heen.
– Bedankt dat je er was, Opa Vera.
En hij kon zijn tranen niet bedwingen.
Maar nu waren het tranen van licht.
