Achter me was het huis een chaotische bende van gehuil, gevloek en gekraak.
Ik liep naar de Porsche en gooide mijn Birkin-tas van $30.000 (en $9 miljoen aan vrijheid) op de passagiersstoel. Ik startte de auto. De motor brulde.
Ik keek in de achteruitspiegel. Mijn hele familie stond in de deuropening en keek wanhopig toe.
Ik voelde me niet verdrietig.
Ik voelde geen spijt.
Ik voelde me… opgelucht.
Net zoals wanneer je een namaakproduct van lage kwaliteit weggooit en een authentiek exemplaar koopt. Deze familie was nep. En eindelijk had ik ze uit mijn leven verwijderd.
Ik trapte het gaspedaal in, sloeg de deur van het verleden in hun gezicht dicht en scheurde richting de wolkenkrabbers van Manhattan, waar mijn echte leven op me wachtte.
