Mark keerde terug naar de tafel en liet zijn blik over het restaurant glijden. Hij keek naar mij, naar de kauwgomballenautomaat en toen naar zijn dochter. Hij leek tevreden dat ze niet was verhuisd.
Ik pakte een vochtige doek en de koffiepot, mijn handen trilden. Ik liep ernaartoe, mijn stem trilde en deed alsof ik de bezorgdheid van een normale serveerster voelde. « Nog koffie, meneer? » Ik schonk hem in zonder op een antwoord te wachten. Toen boog ik me naar het meisje toe en deed alsof ik een vlek op de tafel veegde.
« Wil je wat snoep, lieverd? » fluisterde ik, terwijl ik bijna onmerkbaar naar de machine knikte, in een poging haar een signaal te sturen. Ik zag je. Ik begrijp het.
De reactie van de man was onmiddellijk. Hij sprak niet. Hij barstte in woede uit.
Met een brul van pure woede stortte hij zich over de tafel. Hij sloeg het kind met de rug van zijn hand, een harde klap van een volwassene tegen het gezicht van een driejarige. Het geluid was een scherpe, misselijkmakende knal die echode in het stille restaurant. Lily werd zijwaarts van de vinyl stoel geslingerd en landde als een klein, verfrommeld hoopje op de vloer.
De vrachtwagenchauffeur in de achterste cabine stond al half op. Ik schreeuwde.
« ZE IS ALLERGISCH! » brulde Mark, zijn stem brak van een hoge, theatrale paniek. De andere klanten verstijfden. « Pinda’s! Ze is dodelijk allergisch voor pinda’s! De kauwgomballenautomaat zit er vol mee! Probeer je haar te vermoorden?! » Hij draaide zich naar me om, zijn ogen fonkelden van een rechtvaardige, angstaanjagende woede.
Hij wachtte niet op een antwoord. Hij gooide een stapel geld op tafel, greep het snikkende, doodsbange kind van de vloer en stormde het restaurant uit. Haar kleine voetjes bungelden terwijl hij haar als een stuk bagage droeg. Ik stond daar, doodsbang, met kippenvel op mijn huid. De man riep: « Probeer je haar te vermoorden? » galmde in mijn oren als de enige mogelijke, verdraaide rechtvaardiging voor een daad van monsterlijk, publiekelijk geweld.
3. De “Officiële Documenten”
Het kostte me drie seconden om in beweging te komen. Ik rende achter de toonbank en greep de telefoon, terwijl mijn vingers onhandig 112 draaiden. « Een man heeft zojuist een kind aangevallen. Een meisje van drie jaar oud. Hij sloeg haar en sleepte haar naar buiten. Hij staat op de parkeerplaats. Een grijze sedan, kentekenplaat… GC-4… » Ik las de cijfers terwijl hij aan zijn autodeur rommelde. « Hij zet haar in de auto. Schiet alsjeblieft op, hij vertrekt! »
De centralist was een geschenk uit de hemel. « Er staat een patrouillewagen twee straten verderop. Houd ze aan de lijn. »
Ik hoorde het gejuich van een sirene voordat ik de zwaailichten zag. Een politieauto, die waarschijnlijk verderop in de straat geparkeerd stond, reed met piepende banden de parkeerplaats op en blokkeerde de uitrit van de grijze sedan.
Ik keek met kloppend hart toe hoe sheriff Brody uit zijn auto stapte, met zijn hand in zijn zij. Hij onderschepte Mark, die nog steeds probeerde het worstelende, huilende kind in het autostoeltje te dwingen. Brody was goed; hij scheidde de man onmiddellijk en kalm van het kind en liet Lily bij de motorkap van zijn patrouillewagen staan terwijl hij met Mark sprak.
Mark raakte niet in paniek. Hij was woedend . « Dit is intimidatie! » schreeuwde hij, zijn stem galmde door het restaurant. « Mijn dochter heeft een dodelijke allergie, en die stomme serveerster probeerde haar pinda’s aan te bieden! Ik beschermde haar! »
« U heeft haar geslagen, meneer. Ik wil dat u kalmeert. »
