In de rechtszaal in Athene hing een zware, gespannen sfeer. Alejandro Estevez stond kaarsrecht voor de rechter, beschuldigd van een aanval die hij naar eigen zeggen niet had gepleegd. Camera’s van de media legden elke beweging en elke oogopslag van hem vast, waardoor het proces een publiek spektakel werd. Hij wist dat zijn reputatie, zijn vrijheid en misschien wel zijn hele leven op het spel stonden in die rechtszaal.
Tot dat precieze moment had hij nog vertrouwen in het rechtssysteem. Hij had een advocaat, een goed voorbereide zaak, sterke argumenten. Toen, zonder waarschuwing, stortte alles in elkaar.
Zijn advocaat stond abrupt op, mompelde een paar onverstaanbare woorden en kondigde aan dat hij zich per direct terugtrok uit het proces. Geen uitstel, geen duidelijke uitleg. Alejandro bleef als aan de grond genageld staan, alleen tegenover de rechter, de aanklager en een rechtszaal vol journalisten die snakten naar schandalen.
Een gemompel ging door de rechtszaal. Sommigen zagen het als een verkapte bekentenis, anderen als een schimmige manoeuvre. Alejandro voelde de paniek naar zijn keel grijpen. Hoe kon hij zich verdedigen zonder advocaat, zonder steun, nu alles al beslist leek?
Op dat moment klonk er een aarzelende, maar duidelijke stem vanuit de achterkant van de zaal.
« Edele rechter… mag ik het woord nemen? »
Alle ogen waren gericht op een discrete vrouw, eenvoudig gekleed, die bij de openbare bankjes stond. Weinig mensen herkenden haar. Maar Alejandro kende haar door en door.
Het was Laura Neris, de schoonmaakster die al meer dan een jaar voor hem werkte.
Zichtbaar nerveus, met trillende handen, stapte ze langzaam naar voren. Ondanks de druk van de camera’s die op haar gericht waren en de zware stilte die in de zaal viel, rechtte ze haar schouders en herhaalde haar verzoek. De rechter, verrast maar geïntrigeerd, gaf haar het woord.
Laura haalde diep adem voordat ze sprak. Ze legde uit dat ze de avond van het vermeende incident bij Alejandro thuis was geweest. Ze had haar werkgever precies op het tijdstip waarop de aanval elders zou hebben plaatsgevonden, zien thuiskomen. Ze was er zeker van: ze herinnerde zich het precieze tijdstip, de lichtinval buiten en zelfs het gesprek dat ze hadden gehad.
Een rilling liep door de kamer.
