Verhitte woorden
« In mijn tijd, » riep ze, « respecteerden jongeren hun ouderen! Ze spraken niet tegen. Door mensen zoals jij is alles bergafwaarts gegaan. Jullie lopen versierd rond als demonen! Je arme ouders zouden zich schamen. Met die tekeningen zul je nooit een fatsoenlijke vrouw vinden. De Heer zal je straffen – je zult door de wereld zwerven tot je je fouten inziet! »
Haar stem brak toen ze haar trillende handen ophief en een kruis sloeg. « Mogen je handen zwak worden als je je lichaam opnieuw durft te ruïneren. Moge elk nieuw teken zwaar op je ziel drukken! »
De jongeman zuchtte. Hij sloeg niet terug, ging niet verder in discussie. Hij keek gewoon uit het raam terwijl de stad aan hem voorbijtrok. Zijn stille houding deed haar alleen maar harder haar hoofd schudden.
« Mijn bloeddruk stijgt door jou, lompe jongen! » mompelde ze zo luid dat de hele bus het kon horen. « Godzijdank heb ik nooit kinderen zoals jij gehad. De wereld van vandaag is verloren! »
Sommige passagiers wisselden een blik uit, onzeker of ze moesten ingrijpen of het moesten negeren. De meesten kozen voor stilte. De bus reed verder.
Toen, zomaar ineens, veranderde alles.
De plotselinge wending
De hand van de oude vrouw vloog naar haar borst. Haar gezicht werd bleek, haar lippen trilden terwijl ze naar adem snakte.
« Oh… ik voel me niet goed… ik kan niet ademen, » fluisterde ze, haar stem klonk paniekerig.
Passagiers verstijfden, maar verroerden zich niet. Sommigen deden alsof ze het niet zagen, anderen draaiden zich nerveus om. De energie in de bus veranderde van gespannen naar angstig, maar niemand deed iets.
Niemand, behalve de jongeman met de tatoeages.
Hij zette zijn koptelefoon helemaal af en boog zich naar haar toe. Zijn stem, vastberaden en kalm, klonk door de hele bus.
« Oma, » zei hij zachtjes, « ik ben een ambulancebroeder. »
De woorden verbijsterden iedereen. Het was alsof de lucht zelf even stilstond. De jongen die ze net had veroordeeld, was de enige die precies wist wat hij moest doen.
