Ik legde mijn hand in de zijne.
« Ik weet het, » fluisterde ik. « En het spijt me dat ik aan je getwijfeld heb. »
Hij kneep in mijn vingers. « Je beschermde haar. Dat doen we allebei. »
We keken toe hoe onze dochter ademhaalde: kalm, stabiel en veilig.
En voor het eerst in weken voelde ik de vrede als een warme deken over ons heen vallen.
Ouderschap is niet perfect.
Het huwelijk is niet vlekkeloos.
Angst kan liefde ombuigen in wantrouwen.
Maar begrip – zacht, geduldig, menselijk begrip – kan zelfs de donkerste knopen ontwarren.
Ik leerde dat vertrouwen niet de afwezigheid van angst is.
Het is de keuze om er doorheen te reiken.
En soms zijn het juist de mensen waar we bang voor zijn, die ons gezin in de duisternis bij elkaar houden.
