Achter hem liep een lange man in een brandweeruniform, langzaam maar doelgericht. Zijn ogen waren glazig, maar straalden trots uit.
« Meneer Gerald, » zei Aiden, « dit is mijn vader. »
De man kwam dichterbij, stopte voor me en stak zijn hand uit.
Een brandweerman | Bron: Pexels
‘Ik ben Evan,’ zei hij met een lage, vastberaden stem. ‘Ik wilde u bedanken. U hebt niet alleen mijn zoon geholpen, maar ons hele gezin. Die winter was de zwaarste die we ooit hebben meegemaakt, en we hadden het zonder u niet gered.’
Overmand door emotie greep ik zijn hand vast.
Toen boog hij zich naar me toe en fluisterde iets wat alleen ik kon verstaan.
« Jouw vriendelijkheid… heeft mij ook gered. »
Ik stond als aan de grond genageld toen de gymzaal opnieuw in applaus uitbarstte. Ik was sprakeloos, vervuld van dankbaarheid!
Een blije man die naar zichzelf wijst | Bron: Pexels
Dat moment veranderde iets in mij. Ik dacht altijd dat mijn taak simpelweg was om op tijd te komen, voorzichtig te rijden en de kinderen naar hun bestemming te brengen. Maar nu zie ik het anders.
Het gaat om oplettendheid. Het gaat om aanwezig zijn in de kleine dingen die samen iets groots vormen. Het gaat om een paar handschoenen, een sjaal en een kind dat zijn handen niet langer hoeft te verbergen.
En voor het eerst in lange tijd voelde ik me trots. Niet alleen op het werk dat ik had gedaan, maar ook op de persoon die ik daardoor was geworden.
Een heel gelukkige man | Bron: Pexels
Deel dit verhaal met je vrienden. Het kan hen inspireren en hun dag opfleuren.
