“Wacht even… deze rekening is al betaald… al twee jaar?”
Ik verstijfde.
« Pardon? Wie… wie heeft het betaald? »
De kassier bekeek het scherm opnieuw en las toen zachtjes voor:
“Aantekening in het register: ‘Ik betaal voor mijn tante, de enige persoon die onvoorwaardelijk van mij hield.’”
“Afzender: Diego Hernández.”
Ik hapte naar adem. Even trilden mijn knieën zo erg dat ik me aan de toonbank moest vasthouden om niet te vallen.
Hij was mij niet vergeten.
Hij had de schuld betaald.
Stil… net zoals hij was vertrokken.
Tranen rolden over mijn wangen, daar op de bank.
Het kwam niet door woede, maar omdat dit oude hart eindelijk begreep:
Het was niet zo dat die weesjongen mij in de steek had gelaten… maar dat hij op zijn eigen manier op zoek was naar een manier om terug te keren.
