Al van jongs af aan wist ik dat mijn leven allesbehalve ‘normaal’ was.
Terwijl andere kinderen de supermarkt verlieten met nog ingepakte plastic speeltjes en fastfoodmenu’s die naar hete olie roken, wachtte ik in de kantine op wat er nog over was in de roestvrijstalen bakjes.
Elke ochtend, nog voordat de zon hoog aan de hemel stond, stond mijn moeder op.
Ze pakte haar grote, versleten tas, hing die over haar schouder en liep naar de vuilstortplaats. Daar, tussen de vliegen, doorweekte kartonnen dozen en rottend afval, zocht ze naar alles wat ons nog te eten kon geven.
Haar handen waren altijd kapot, gesneden door visgraten, verbrand door plastic en vies water.
En ondanks dat alles schaamde ik me geen seconde voor haar. Nooit.
—
## DE DAG DAT ZE ME PROBEERDEN TE BREKEN
Ik was zes jaar oud toen ik mijn eerste echte vernedering meemaakte.
« Je stinkt! »
« Je slaapt vast op de vuilnisbelt, hè? »
« Daar is de zoon van de vuilnisman! Ha ha! »
Elk woord trof me als een steen.
Elke lachbui gaf me het gevoel dat ik een beetje meer verdween, terug de grond in zonk alsof ik geen bestaansrecht had.
Toen ik thuiskwam, zei ik niets.
Ik at in stilte, draaide me toen tegen de muur en huilde in stilte.
Op een avond ging mijn moeder naast me zitten.
‘Mijn zoon, waarom ben je zo verdrietig?’
Ik glimlachte zo goed als ik kon.
‘Niets, mam. Ik ben gewoon moe.’
De waarheid is dat ik innerlijk kapotging. Maar ik weigerde die last er nog eens bij te nemen.
—
