De eerste maanden waren een nachtmerrie. Ik was uitgeput, had niemand om op terug te vallen. Mijn ouders hielpen, maar hun ogen vertelden me altijd hetzelfde: Dit had je kunnen voorkomen.
Geld was krap. School voelde als een andere wereld. Vriendinnen gingen verder met hun leven terwijl ik om drie uur ’s nachts een huilende baby probeerde te troosten. Ik voelde me alleen, alsof ik in een andere realiteit leefde dan de rest van de wereld.
Maar ik gaf niet op. Niet voor mezelf, maar voor hem. Ik wilde hem bewijzen dat hij een moeder had die voor hem kon vechten. Dus ik ging terug naar school, terwijl ik hem naar de opvang bracht. Ik werkte avonden in een supermarkt, terwijl hij bij mijn moeder sliep. Ik huilde soms in bed, fluisterend dat het me spijt dat hij niet meer had. Maar ik hield van hem. En dat moest genoeg zijn.
Nu is hij vier. En als ik naar hem kijk, zie ik geen fout. Geen mislukking. Geen verspilde jeugd. Ik zie een jongetje dat lacht, rent, me met grote ogen aankijkt alsof ik de wereld ben.
Ze zeiden dat mijn leven voorbij was. Maar als ik hem in mijn armen houd, weet ik dat het pas net begonnen is.”
Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen?
