Op een avond kwam ik thuis en zag mijn moeder op mijn bed zitten. Ze zag er… anders uit. Zachter.
« Ik weet dat ik je pijn heb gedaan, » zei ze. « Ik was bang. Alles voelde alsof het uit de hand liep. »
Voor het eerst erkende ze wat ze had gedaan. We hadden geen lange, tranentrekkende hereniging. Maar we zaten daar, stilletjes hand in hand, en er begon iets tussen ons te veranderen.
Van pijn naar doel
Tegen het einde van de tiende klas reikte mijn haar tot aan mijn schouders. Ik ging naar een echte salon om het te laten knippen – met toestemming van mijn moeder.
Toen de kapper de stoel omdraaide, glimlachte ik. Deze keer had ik het kapsel zelf gekozen. Deze keer was het van mij.
Op school sloot ik me aan bij de debatclub. Ik hield mijn eerste toespraak met trillende handen. Aan het einde van het jaar won ik de prijs voor « Meest Verbeterde Spreker ».
Moeder klapte het hardst tijdens de ceremonie.
Iets moois creëren: “Locks of Hope”
Die zomer richtten Nura en ik een schoolclub op: Locks of Hope , een inzamelingsactie voor haar voor kinderen met kanker. Tientallen leerlingen sloten zich aan. We zamelden geld in, bakten koekjes en maakten posters.
We genazen niet alleen onszelf. We hielpen ook anderen te genezen.
Kracht vinden in de spiegel
Op een dag, terwijl ze een gedoneerde pruik op een klein meisje paste, keek ze in de spiegel en huilde ze van geluk. Haar moeder omhelsde me en zei: « Je hebt geen idee wat dit betekent. »
Maar dat deed ik wel.
Omdat ik ooit in de spiegel keek en om een heel andere reden begon te huilen.
Een bericht voor iedereen die gewond is geraakt
Als je dit leest en iemand heeft je een klein, machteloos of beschaamd gevoel gegeven, weet dan: dit zal niet eeuwig duren .
