De nasleep
Zo kwam ik in die verhoorkamer terecht, bij agent Martinez.
« Mevrouw Fletcher, » zei ze zachtjes, nadat ik alles had uitgelegd. « Ik begrijp dat u ze probeerde te beschermen. Maar ze oppakken zonder het de moeder te vertellen, terwijl er geen voogdijbeschikking is… dat ziet er niet goed uit. »
« Ik weet het, » zei ik verslagen. « Maar als ik het haar had verteld, had ze geprobeerd ze zelf op te rapen. Dronken. »
Op dat moment kraakte haar radio. Het was Michael. Hij was eindelijk uit zijn vergaderingen gekomen en had de 40 gemiste oproepen gezien.
Tien minuten later kwam agent Martinez terug. Ze had een grimmige glimlach op haar gezicht.
« Uw zoon heeft alles bevestigd, » zei ze. « U bent vrij om te gaan. Hij is nu onderweg hierheen. »
“En hoe zit het met Amber?”
De politie is op de hoogte gebracht. Ze hebben onmiddellijk een zaak geopend op basis van de resultaten van de blaastest en het feit dat ze hierheen is gereden om u te confronteren. Ze heeft een bekeuring gekregen voor openbare dronkenschap en haar zus komt haar halen. Ze zal vanavond nergens heen rijden.
Michael arriveerde, alsof hij in één dag twintig jaar ouder was geworden. We spraken niet; we omhelsden elkaar in de lobby van het politiebureau, allebei in stilte huilend.
We gingen terug naar mijn huis. De kinderen speelden vrolijk met Janet, zich er totaal niet van bewust hoe dicht ze bij een ramp waren.
We vertelden ze niet wat er gebeurd was. We maakten alleen tosti’s, lazen extra verhaaltjes voor voor het slapengaan en Michael sliep die nacht op de vloer in hun kamer.
UPDATE: 24 uur later
Dat was gisteren. Vandaag is een wervelwind.
Michaels advocaat heeft vanochtend spoedeisende voogdij ex parte aangevraagd. Deze werd om twaalf uur ‘s middags toegekend. De rechter zag het politierapport, de uitslag van de blaastest (0,18 lbs) en mijn maandenlange gedocumenteerde sms’jes en foto’s, en kende Michael onmiddellijk volledige tijdelijke voogdij toe. Amber mag alleen onder toezicht omgang hebben en mag onder geen beding met de kinderen autorijden.
Amber… raakt in een neerwaartse spiraal. Ze logeert bij haar zus. Ze heeft Michael zo’n honderd berichtjes gestuurd, waarin ze hem om vergeving smeekt en dreigt zijn leven in brand te steken.
Maar de kinderen zijn veilig. Ze zijn vannacht bij mij thuis en slapen heerlijk in de logeerkamer.
Ik ben uitgeput. Ik voel me gehavend. Ik vind het vreselijk dat het zover is gekomen. Maar als ik het allemaal opnieuw moest doen – de angst, de vernedering van het politieverhoor, het trauma – zou ik het doen. Zonder aarzeling. Omdat mijn kleinkinderen veilig zijn. En dat is het enige wat telt.
