Olivia verstijfde, haar zelfvoldane uitdrukking veranderde in een geschokte verwarring. We draaiden ons allebei naar de deur.
Daar stond een man. Hij was lang, onberispelijk gekleed in een donker pak dat immense rijkdom en macht uitstraalde. Hij was eind vijftig, zijn haar begon te grijzen bij de slapen, zijn gezicht getekend door de commando’s. Hij keek naar Olivia, zijn blik zo koud en doordringend dat ze er fysiek van terugdeinsde. Toen keek hij naar mij.
Mijn hart stond stil om een andere reden. Ik kende dat gezicht. Ik kende het. Het was het gezicht waar ik duizend keer naar had gestaard, het gezicht op die ene, vervaagde foto die mijn moeder haar hele leven verborgen had gehouden in haar sieradendoosje. De man die, volgens mijn moeder, was gestorven voordat ik geboren werd.
« Jij…? » fluisterde ik, terwijl mijn wereld op zijn kop kwam te staan.
« Ga weg, » zei de man, Thomas Reed, tegen Olivia, zijn stem een zacht, definitief oordeel. « Nu. »
Olivia, die een kracht voelde die veel groter en gevaarlijker was dan de hare, protesteerde niet. Ze stormde de kamer uit, haar kalmte was aan diggelen.
Thomas Reed stapte naar binnen, zijn ogen voortdurend op mijn gezicht gericht. Het waren mijn ogen. « Ik ben je vader, Emily, » zei hij, zijn stem dik van emotie die zijn harde uiterlijk logenstrafte. « Ik ben al heel lang naar je op zoek. »
De schok… de onthulling… de confrontatie… het was te veel. De kamer begon te tollen. Een scherpe, helse pijn trok door mijn buik en de monitoren naast mijn bed barstten uit in een oorverdovend, aanhoudend gehuil. Thomas’ gezicht veranderde in een masker van paniek. « Zuster! » brulde hij. « Zuster, kom hier! Nu! »
Uren later lag ik op de uitslaapkamer. Ik was via een spoedkeizersnede bevallen van een kleine, perfecte, gevaarlijk premature baby. Ik was uitgeput, zwak, maar levend. En mijn zoon leefde nog, vechtend op de neonatale intensive care.
Thomas zat naast mijn bed, een stille, krachtige bewaker. De deur ging weer open. Dit keer was het Daniel.
Hij zag er… afschuwelijk uit. Hij was bleek, zijn pak gekreukt, zijn ogen wijd open en gekweld. Hij was niet de kalme, koude man die me had verlaten. Hij zag eruit als iemand die voor zijn leven rende. Hij keek naar mij, toen naar de lege wieg, en toen viel zijn blik op Thomas Reed.
En zijn gezicht veranderde van paniek naar volkomen, volkomen geschokt.
« Meneer… Meneer Reed? » stamelde hij, zijn stem een gesmoorde fluistering. « Wat… wat doet u hier? »
Thomas, van wie ik nu wist dat hij een van de meest gevreesde federale aanklagers van het land was, keek hem aan met een koude, ontluikende blik van begrip. « Ik ben bij mijn dochter, » zei hij langzaam.
Daniels benen begaven het. Hij zakte in de bezoekersstoel, met zijn hoofd in zijn handen. « O mijn god, » kreunde hij. « O mijn god, Emily, je begrijpt het niet. »
Hij keek me aan, zijn ogen vulden zich met een wanhopige, angstige bekentenis. « Ik moest je verlaten! Ik moest je wegduwen! Ik moest ervoor zorgen dat je me ging haten! »
« Waar heb je het over, Daniel? »
« Mijn bedrijf… Olivia… we hebben geld witgewassen, » bracht hij eruit, de woorden kwamen er paniekerig uit. « Een enorme, frauduleuze onderneming. En zijn kantoor, » hij wees met een trillende vinger naar Thomas, « is degene die het federale onderzoek tegen ons leidt! Ze arresteren mensen, Emily! Ze nemen bezittingen in beslag! Ik wist dat ik ten onder ging. Ik wist dat ze me kwamen halen. Ik dacht… ik dacht dat als ik van je zou scheiden, als ik je volledig zou verbreken, ze je niet zouden aanraken. Ze zouden je niet met mij in verband brengen. Ik probeerde jou en de baby te beschermen! »
