De kraamafdeling voor hoogrisicopatiënten in het Chicago General was koud, steriel en angstaanjagend eenzaam. Ik lag in het schemerdonker, acht maanden zwanger, mijn hand rustend op een buik die stijf was van de spanning. Het ritmische gepiep van de foetale hartslagmeter was mijn enige troost, een wanhopige geruststelling dat het kleine leventje in mij voorlopig nog veilig was. Mijn bloeddruk schoot omhoog. De artsen hadden me opgenomen ter observatie, en gebruikten woorden als ‘pre-eclampsie’ en ‘direct risico’. En ik was volkomen, volkomen alleen.
Mijn man, Daniel, was er niet meer.
Ik sloot mijn ogen, de herinnering aan onze laatste, verwoestende confrontatie speelde zich af tegen de duisternis. Ik had de sms’jes gevonden, de hotelbonnetjes, het bewijs van zijn affaire met zijn zakenpartner Olivia. Toen ik hem confronteerde, met trillende handen en een instortende wereld, had hij het niet ontkend. Hij had niet eens het fatsoen gehad om beschaamd te kijken.
Hij had simpelweg een hand door zijn haar gehaald, zijn gezicht een masker van vermoeid ongeduld. « Ik voel me verstikt , Emily, » had hij gezegd, het woord een koude, klinische afwijzing van ons hele leven. « Ik kan dit niet. Ik moet hier weg. »
Hij had zijn tas gepakt en was vertrokken. Hij had me acht maanden zwanger achtergelaten, midden in een risicovolle zwangerschap, met onze gedeelde wereld in puin. Hij had me verlaten toen ik hem het hardst nodig had.
