Jenna’s moeder bleef zitten, maar haar vader schudde zijn hoofd en vertrok.
De video ging rond in alle kringen waar Jenna en ik ons in bewogen. Jenna probeerde haar woorden terug te nemen door te beweren dat de fragmenten bewerkt waren of uit hun context waren gehaald. Ze plaatste een lange, emotionele video op Facebook, waarin ze sprak over « misverstanden » en « druk die haar overweldigde ».
Drie nachten later verscheen ze voor het huis. Op blote voeten, met uitgelopen mascara, schreeuwde ze mijn naam alsof die er nog toe deed. Ik stond in de gang, met mijn armen over elkaar, en keek door het kijkgaatje naar haar tot de politie arriveerde.
De volgende ochtend vroeg ik een straatverbod aan. Ik moest mijn zussen beschermen.
Een week later werd de adoptie van de meisjes afgerond.
Maya huilde zachtjes in de werkkamer van de rechter. Het was niet luid of dramatisch – gewoon stille tranen die over haar wangen rolden terwijl ze de papieren ondertekende. Lily boog zich voorover om haar een zakdoekje aan te reiken.
« We zullen nu niet meer van elkaar gescheiden zijn, » zei Lily.
Mijn hart brak. Ik had niet begrepen hoe erg deze angst hen beheerste.
Die avond maakten we spaghetti voor het avondeten. Lily roerde de saus. Maya draaide rond in de keuken met de Parmezaanse kaas als een microfoon. Ik liet ze de muziek hard zetten.
Toen we eindelijk aan tafel zaten, tikte Maya op mijn pols.
« Mogen we een kaarsje voor mama aansteken? » vroeg ze.
Lily stak het zelf aan en mompelde iets wat ik niet verstond. Na de maaltijd kroop ze tegen mijn arm aan.
« We wisten dat jullie voor ons zouden kiezen, » zei ze.
Ik probeerde te praten, maar er kwam geen geluid uit. Dus ik deed niet alsof. Ik liet de tranen gewoon stromen. Ik liet ze me zien huilen.
Ze zeiden niets. Mijn jongere zusjes bleven gewoon staan, een aan elke kant, hun handen lichtjes op mijn armen rustend als ankers.
We waren veilig. We waren authentiek. En we waren thuis.
