Zittend in de auto bleef ik volkomen stil. Mijn spiegelbeeld in de achteruitkijkspiegel leek niet meer op mij: bleek, uitgeput en woedend.
Dit was geen vergissing of een moment van zwakte. Jenna had dit al een tijdje gepland. Elke keer dat ze een maaltijd klaarmaakte of het haar van de meisjes in model bracht, maakte elk compliment dat ze gaf deel uit van een strategie.
Niets is voortgekomen uit liefde.
Ik dacht aan Maya’s notitieboekjes, opgestapeld op haar bureau, elk gelabeld met het seizoen, gevuld met verhalen die ze niemand liet lezen. Ik dacht aan Lily’s met aarde bedekte vingers, die voorzichtig goudbloemzaadjes in het kleine tuintje bij het hek drukte en er woordjes tegen fluisterde alsof het zaadjes van magie waren.
Ik herinnerde me hoe ze vroeger ‘goedenacht’ zeiden – zachtjes en in koor, alsof ze een spreuk uitspraken om elkaar te beschermen tijdens het slapen.
Jenna had dat allemaal gezien en beschouwde het alleen maar als een last.
Ik stond daar, mijn handen stevig om het stuur geklemd, mijn kaken op elkaar geklemd, mijn maag in de knoop. Mijn hart bonkte, niet alleen van woede, maar ook van de pijn van het besef hoe dicht ik erbij was geweest om alles wat ik nog had aan de verkeerde persoon toe te vertrouwen.
Dit zou niet zomaar een simpele discussie worden; het was het laatste hoofdstuk van Jenna’s rol in ons verhaal.
Ik maakte een ritje door de buurt en kocht daarna pizza’s voor het avondeten van de meiden. Vervolgens ging ik naar huis alsof er niets gebeurd was.
Jenna snelde op me af, lachend en me kussend alsof er niets aan de hand was. Ze rook naar kokos… en naar leugens.
Die avond, nadat de meisjes naar bed waren gegaan, streek ik met mijn hand over mijn gezicht en zuchtte.
« Jenna… je had misschien wel gelijk, schat. »
‘Waarover?’ vroeg ze, terwijl ze haar hoofd schuin hield.
« Over de meisjes. Misschien… misschien ben ik hier niet geschikt voor. Misschien moet ik ze aan een ander gezin toevertrouwen. Misschien moeten we mensen zoeken die voor ze kunnen zorgen. Ze hebben een moeder nodig… niet wij… wij zijn slechts vervangers, meer niet. »
Jenna knipperde langzaam met haar ogen en ik zag haar ogen oplichten toen ze begreep wat ik zei.
‘Oh, mijn liefste,’ zei ze. ‘Het is de volwassen keuze. Het is de beste beslissing voor ons allemaal.’
“Ja, Jen. En misschien… moeten we onze bruiloft niet langer uitstellen. Door het verlies van mijn moeder besefte ik dat we geen tijd te verliezen hebben. Dus, laten we het doen. Laten we trouwen!”
« Meen je dit serieus, James? » riep ze bijna.
« Oh mijn God! Ja, James! Laten we het doen. Dit weekend – simpel, klein, zoals we maar willen. »
“Nee, laten we het groots aanpakken. Laten we iedereen uitnodigen! En laat het een nieuw begin voor ons zijn, schat. Jouw familie, de vrienden van mijn moeder, de buren, collega’s… iedereen!”
Als ze meer had geglimlacht, was haar gezicht waarschijnlijk opengebarsten.
De volgende ochtend belde Jenna al met bloemisten, nog voordat ze haar tanden had gepoetst. Ze koos een hotel in het centrum, reserveerde een feestzaal en plaatste een foto van haar ring met het onderschrift:
« Ons leven samen begint nu. James & Jenna, voor altijd. »
Ondertussen beloofde ik de meisjes dat ik ze nooit in de steek zou laten. Daarna pleegde ik mijn eigen telefoontjes.
De receptie van het hotel straalde in die ietwat extravagante stijl waar Jenna zo dol op was. Op elke tafel lagen smetteloze witte tafelkleden en er stonden drijvende kaarsen in glazen schalen.
Jenna’s neef speelde een zeer uitgebreid pianostuk vlakbij het podium.
Jenna stond bij de ingang, stralend in een witte kanten jurk. Haar haar was opgestoken, haar make-up perfect. Het leek alsof ze er al van overtuigd was dat de avond van haar was.
Ze gleed van de ene gast naar de andere, glimlachend, knuffelend en kusjes op de wangen gevend. Ze pauzeerde even om de knoop van Lily’s jurk recht te trekken, en draaide zich toen naar Maya om een plukje haar achter haar oor te stoppen.
« Jullie zijn perfect, meiden, » zei ze met een glimlach die haar ogen niet helemaal bereikte.
Maya keek me aan en knikte toen.
Ik droeg het marineblauwe pak dat mijn moeder me afgelopen herfst had helpen uitkiezen. Het rook nog licht naar haar parfum. Lily stond rechts van me met een klein boeketje dat ze had gemaakt van wilde bloemen die ze voor het hotel had geplukt.
Maya stond links van me, met een roze glitterpen in haar hand.
Jenna tikte met haar glas, pakte de microfoon en glimlachte naar het publiek.
« Hartelijk dank voor jullie komst! Vanavond vieren we liefde, familie en… »
Ik deed een stap naar voren en legde voorzichtig mijn hand op haar schouder.
« Eigenlijk neem ik het wel over, schat. »
De glimlach van mijn verloofde verdween even, maar ze gaf me zonder protest de microfoon.
Ik haalde een kleine zwarte afstandsbediening uit de binnenzak van mijn jas.
‘Iedereen,’ zei ik, me tot de gasten richtend, ‘we zijn hier niet alleen om een bruiloft te vieren. We zijn hier om te laten zien wie we werkelijk zijn.’
Achter ons ging de videoprojector aan.
Ik drukte op het eerste bestand en het scherm lichtte op.
« Dinsdagmiddag — Keukencamera » stond in een hoek op het scherm. Het beeld was korrelig en zwart-wit, maar het geluid was perfect helder.
Jenna’s stem vulde de kamer, ontspannen en wreed tegelijk.
« Het huis? Het verzekeringsgeld? Dat hoort van ons te zijn! James hoeft alleen maar wakker te worden en de realiteit onder ogen te zien… en mijn naam op de eigendomsakte te zetten. En daarna kan het me niet schelen wat er met die meiden gebeurt. Ik maak hun leven tot een hel totdat hij toegeeft. En die naïeve dwaas zal denken dat hij het zelf heeft gedaan. »
Een luid gejuich ging door de kamer. Iemand had een glas laten vallen.
Ik liet het nog een paar seconden doorspelen voordat ik pauzeerde. Mijn stem bleef kalm, ook al klemde ik mijn handen stevig om de microfoon.
“Mijn moeder had bewakingscamera’s in huis. Ze installeerde ze toen ze veel werkte en voor Lily en Maya zorgde. Ik was helemaal vergeten dat ze bestonden, tot vandaag. Dit is geen valstrik. Dit is geen grap. Dit is Jenna, die openhartig spreekt.”
Ik drukte nogmaals. Een nieuw fragment begon – Jenna’s stem, ditmaal rechtstreeks gericht aan de meisjes.
‘Niet huilen, Maya,’ zei Jenna scherp. ‘Ik waarschuw je. Als je nog een keer huilt, pak ik je notitieboekjes af en gooi ik ze weg. Je moet eerst wat volwassener worden voordat je je stomme verhalen erin blijft schrijven.’
« Maar we willen niet weg, » fluisterde Maya. « We willen bij James blijven. Hij is de beste grote broer ter wereld. »
Lily’s hand gleed in de mijne. Maya, van haar kant, keek geen seconde weg.
« Dat is niet… James, het is uit de context gerukt! Ik liet gewoon even mijn frustraties los! Dat was niet de bedoeling… »
‘Ik heb alles gehoord,’ zei ik, terwijl ik me naar haar omdraaide. ‘Je had geen plannen voor de toekomst. Je was een verraad aan het beramen. Je hebt mijn zussen gebruikt en tegen me gelogen.’
« Dit kun je me niet aandoen, James! Niet waar iedereen bij is. »
« Ik heb het net gedaan… en trouwens, je hebt het jezelf aangedaan. » Ik gebaarde naar de bewakers.
« James, je verpest mijn leven! » schreeuwde Jenna.
« Je wilde hun feestje verpesten, Jenna. Je verdient alles wat je nu overkomt. »
