Ik werd als vuil behandeld tijdens ons verlovingsdiner — bespot, beledigd en publiekelijk vernederd — totdat mijn moeder, van wie iedereen aannam dat ze gewoon een huishoudster was, de afkomst en invloed onthulde die de vrouw van de CEO binnen enkele seconden bleek deed worden.
Mijn naam is Lily Carter, en gisteravond had een van de gelukkigste momenten van mijn leven moeten zijn. Na een jaar daten vroeg mijn vriend Ethan Walker me ten huwelijk. Hij is aardig, briljant en de enige man die me ooit echt zag voor wie ik ben — niet als een schoolverlater, niet als de dochter van een hotelhuishoudster, maar als iemand met dromen.
Voor het eerst in jaren had ik het gevoel dat mijn leven eindelijk vorm kreeg. En toen kwam het verlovingsdiner.
Ethans ouders — Douglas Walker, CEO van Walker Systems, en Evelyn Walker, een societyfiguur uit Boston — hadden ons uitgenodigd om te dineren bij La Fontaine, een plek zo luxueus dat ik me meteen misplaatst voelde toen ik binnenstapte. Ik droeg mijn mooiste donkerblauwe jurk en mijn moeder, Grace Carter, was met me meegekomen – haar haar netjes opgestoken, haar handen een beetje ruw van tientallen jaren hotelkamers schoonmaken.
Ik wist dat Ethans ouders rijk waren, maar ik had de ijzige blik in Evelyns ogen niet verwacht toen ze me zag. Ze deed zelfs geen poging om het te verbergen. Ze bekeek me van top tot teen alsof ze op vlekken zocht.
‘Dus jij bent het meisje met wie mijn zoon gaat trouwen,’ zei ze. ‘Interessante keuze.’
De eerste helft van het diner verliep gemoedelijk, maar alleen omdat ze haar aanval nog niet was begonnen.
Toen, bij de voorgerechten, sloeg ze toe.
‘Lily, welke universiteit had je dan verwacht?’
Ik slikte. ‘Ik ben nooit naar de universiteit geweest.’
Haar wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Ah. En de middelbare school?’
‘Die heb ik niet afgemaakt,’ gaf ik toe.
Ze leunde achterover, haar lippen krulden. ‘Een schoolverlater. Uit een eenoudergezin.’ Haar blik ging naar mijn moeder. ‘En jij bent… wat? Een kamermeisje?’
antwoordde Grace kalm. ‘Ik maak hotelkamers schoon. Ja.’
Evelyn lachte zachtjes. ‘Nou ja. Deze familie behoort al generaties lang tot de adel van Boston. We hebben normen en waarden. Een meisje zoals jij?’ Haar blik keerde terug naar mij. ‘Jij zult hier nooit passen.’
Ethan probeerde tussenbeide te komen, maar ze legde hem het zwijgen op met een opgestoken vinger.
Toen pakte ze haar wijnglas.
Voordat ik begreep wat er gebeurde, kantelde ze het en goot rode wijn over mijn hoofd.
Er klonk een geschokte reactie in het restaurant. Ik verstijfde toen de koude vloeistof door mijn jurk heen trok.
Evelyn grijnsde. ‘Je moet maar wennen aan vernedering, lieverd. Dat krijg je ervan als je boven je stand probeert te komen.’
Maar voordat ik kon reageren, stond mijn moeder op.
Ze legde een zachte hand op mijn schouder, deed een langzame stap naar Evelyn toe en zei – kalm en onafgebroken:
‘Evelyn… je weet duidelijk niet met wie je praat.’
En Evelyns gezicht werd wit.
Op dat moment besefte ik dat er iets was over het verleden van mijn moeder dat me nooit was verteld.
Iets wat Evelyn meteen herkende.
En dat was nog maar het begin.
