Maak een speciaal diner klaar voor morgen. En bel Julian. Zeg hem dat ik hem nodig heb om van de campus naar huis te komen. Zeg hem… zeg hem dat het tijd is voor een geschiedenisles.
Hoofdstuk 3: De opzet
Julian arriveerde de volgende middag. Hij was lang, knap en bezat een vriendelijkheid die ik op zijn leeftijd nooit had gekend. Hij omhelsde me en tilde me van de grond.
« Mam, gaat het? Rosa klonk raar aan de telefoon. »
We zaten op het terras. Ik vertelde hem alles. Ik vertelde hem over de avond dat ik wegging. Ik vertelde hem over de zwangerschap. Ik vertelde hem over het ziekenhuis.
Ik had hem nog nooit het hele verhaal verteld. Hij wist dat ik vervreemd was van mijn ouders, maar hij wist niet waarom .
Terwijl ik sprak, verhardde Julians gezicht. Hij hield op de student te zijn en werd de beschermende zoon.
« En ze komen hier? » vroeg hij met gedempte stem. « Denkend dat ik… hem ben? »
« Ze denken dat jij de biologische kleinzoon bent. De ‘Vance-bloedlijn’. »
Julian keek naar zijn eigen handen. Hij lachte, een droge, humorloze lach. « Wauw. Ze hebben echt geen onderzoek gedaan, hè? »
« Ze zagen wat ze wilden zien, » zei ik. « Narcisten zijn zo. Ze kijken in de spiegel en denken dat iedereen om hen heen slechts een weerspiegeling is. »
« Dus, wat doen we? » vroeg Julian.
Ik keek hem aan. « We geven ze precies wat ze verdienen. De waarheid. »
Hoofdstuk 4: Het familiediner
Mijn ouders arriveerden stipt om 19.00 uur. Ze waren formeel gekleed. Mijn moeder droeg parels. Mijn vader droeg een stropdas. Ze hadden een cadeau meegenomen: een vintage horloge, vermoedelijk voor « de jongen ».
Ik leidde hen naar de eetkamer. De tafel was gedekt met mijn mooiste servies.
« Waar is hij? » vroeg mijn moeder, terwijl haar ogen door de kamer schoten.
« Hij is aan het afwassen, » zei ik. « Ga alsjeblieft zitten. »
We zaten. De soep werd geserveerd. Het gesprek was hartverscheurend.
« Je huis is… prachtig, Elena, » zei mijn vader, terwijl hij naar de kroonluchter keek. « We wisten altijd al dat je talent had. We waren gewoon… streng voor je, omdat we wilden dat je zou slagen. »
« Noem je dat zo? » vroeg ik, terwijl ik een slok wijn nam. « Tough love? »
« Het was een andere tijd, » mompelde mijn moeder. « Maar kijk je nu eens. Je bent een succes. En je hebt een zoon grootgebracht. Alleen. We zijn zo trots. »
« Trots, » herhaalde ik. Het woord smaakte naar as.
De dubbele deuren gingen open.
« Sorry dat ik te laat ben, » zei Julian.
Hij liep naar binnen. Hij droeg een eenvoudig overhemd en een pantalon. Hij liep met een zelfverzekerdheid die de kamer vulde.
Mijn ouders draaiden zich om. Hun glimlach bevroor.
Ze keken naar Julian. Ze keken naar zijn donkere huid. Ze keken naar zijn haar. Ze keken naar zijn gelaatstrekken, die absoluut niet leken op die van Vance.
Er viel een lange, oorverdovende stilte.
« Dit… » stamelde mijn vader. « Dit is… »
