Ik plof neer in mijn favoriete leren fauteuil, schop mijn werklaarzen uit en strek mijn tenen. De restauratie van het Buchanan-huis heeft al mijn tijd opgeslokt: verrotte vloerplanken, afbrokkelend stucwerk en een honderd jaar oude trap die me met elke splinter tegenwerkte. Mijn spieren doen pijn, op die bevredigende manier die alleen goed uitgevoerd werk kan geven.
Mijn telefoon trilt op de salontafel. Ik negeer het eerst en pak in plaats daarvan het glas Cabernet Sauvignon dat ik tien minuten geleden heb ingeschonken. De bordeauxrode wijn vangt de laatste gouden zonnestralen op die door mijn ramen vallen. De telefoon trilt weer, en weer. Ik neem een lange slok en pak hem weer, terwijl ik door mijn meldingen blader.
Weer een dag, weer een dozijn e-mails van aannemers en klanten. En dan zie ik het. Mijn duim blijft hangen midden in het scrollen: een foto van mijn zus Nyla, gehuld in wit satijn, haar gezicht stralend onder een delicate sluier. Het onderschrift luidt: Laatste pasbeurt voor de grote dag. Nyla en Travis. Voor altijd. Ik houd mijn adem in.
Bruiloft. Welke bruiloft? Ik scroll als een bezetene door mijn feed. Foto’s overspoelen mijn scherm: mijn nicht Marissa die bruidsmeisjesjurken showt, mijn tante Rosa die bloemstukken schikt, de handen van mijn moeder met reliëfuitnodigingen. Een uitnodiging die ik nooit heb ontvangen. Ik klik op de nieuwste foto. Reacties stromen eronder binnen: Ik kan niet wachten om volgende maand met jullie te vieren. De locatie ziet er prachtig uit. Wat een eer om deel uit te maken van jullie speciale dag. Zevenenvijftig reacties. Namen van familieleden, vrienden, verre neven en nichten die ik sinds mijn eindexamen niet meer heb gezien. Iedereen gaat. Iedereen behalve ik.
Mijn telefoon gaat over, waardoor ik schrik. De naam van mijn moeder verschijnt op het scherm: Cynthia Alvarez. Perfecte timing. Ik neem op en druk de telefoon tegen mijn oor.
« Mama. »
‘Debra, lieverd.’ Haar stem klinkt beheerst, te voorzichtig. ‘Ik zat net aan je te denken. Hoe gaat het op je werk?’
Mijn vrije hand balt zich tot een vuist. « Het werk gaat prima. Ik zag net Nyla’s trouwjurk op Instagram. »
De stilte duurt drie hartslagen. « Oh. » Ze schraapt haar keel. « Ik wilde je daarover bellen. »
“De bruiloft van mijn eigen zus? Is mijn uitnodiging zoekgeraakt?”
‘Debra.’ Haar toon verandert, die bekende ondertoon van afkeuring sluipt erin. ‘Maak dit niet over jezelf. Je weet hoe gevoelig Nyla is.’
“Gevoelig? Wat heeft dat te maken met—”
