En het trieste was dat ik geloofde dat ik waanvoorstellingen had. Ik dacht dat ik de gekke was, de giftige, de slechte in onze relatie.
Hij gaf me voortdurend de schuld van dingen die nooit waren gebeurd, en ik verontschuldigde me voortdurend.
Op momenten van grote wanhoop probeerde ik met iemand te praten. Ik vertelde mensen over wat mijn narcistische ex-man deed, maar niemand geloofde me.
Ik was zo ongelooflijk verdrietig. En ik gaf ze allemaal de schuld. Hoe konden ze niet zien wat voor persoon hij werkelijk was?
Totdat ik het wist: hoe kon ik het mensen kwalijk nemen dat niemand me geloofde als zelfs ik verblind was door zijn narcistische charme?
Ik besloot mezelf te helpen
Soms, als je ergens mee worstelt, dan ligt de enige remedie in jezelf. Dat was bij mij tenminste het geval.
Ik begon (stiekem) in therapie te gaan, op zoek naar validatie en begrip van een professionele bron. En gelukkig kreeg ik wat ik zocht.
Mijn therapeut legde alles uit en verzekerde me dat het nooit mijn schuld was. Ze zei dat het beste voor mij zou zijn om afstand van hem te nemen en zijn narcistische voorraad af te sluiten.
Ze moedigde me aan om te scheiden, wat niet gemakkelijk was. Ik moest het eigenlijk allemaal in m’n eentje doormaken. Maar het was het absoluut waard.
Ik realiseerde me dat als de prijs van het bevrijden van mezelf van mijn narcistische ex het feit was dat niemand me geloofde – dan zij het zo! Mijn mentale en emotionele gezondheid zijn veel belangrijker voor me dan wat dan ook.
