“Je man is zo’n aardige vent. Je hebt zoveel geluk!”
Oh, als al die mensen die me dit vroeger vertelden de waarheid eens hadden geweten.
Natuurlijk was mijn ex-man altijd ongelooflijk charmant, liefdevol en aanhankelijk geweest tegenover andere mensen. Hij was tegen iedereen vriendelijk geweest en hij had een soort verleidelijke energie die zo aantrekkelijk en uitnodigend was dat je het nauwelijks kon weerstaan.
Ik denk dat dat ook een van de dingen is die ik aantrekkelijk aan hem vond. Ik geef toe dat toen we elkaar voor het eerst hadden ontmoet, ik ik hals over kop voor hem ben gevallen. Door zijn charme viel ik hard voor hem.
Hij was alles waar ik ooit van droomde: vriendelijk, gepassioneerd, ambitieus, toegewijd, intelligent en zelfverzekerd.
Ik hield van hoe zelfverzekerd, onafhankelijk en vindingrijk hij leek te zijn. Ik had het gevoel dat deze man in staat zou zijn om voor me te zorgen en me te onderhouden, wat er ook gebeurde.
Niemand geloofde me
Dat was totdat ik me realiseerde dat het allemaal een masker was dat hij zo succesvol droeg. Niet veel mensen merkten dat hij niet echt de persoon was die hij voorstelde te zijn. In feite wist niemand wat voor soort persoon hij werkelijk was.
Kwaadaardig. Dat is het woord dat ik zou gebruiken om hem te beschrijven. Maar wanneer ik het durfde te zeggen, dan zouden mensen hun hoofd schudden in ongeloof. Niemand geloofde me.
“Wat, hij? Oh, dat kan niet waar zijn!” Het is alleen wel zo. Het is zeker waar.
Maar in het begin was alles meer dan geweldig
Zoals ik hierboven al zei, was mijn ex-man mijn droomman. Of de droomjongen van elke vrouw.
Ik herinner me dat hij me tijdens onze tweede date vroeg om zijn vriendin te zijn. Het kwam als een schok omdat we elkaar nog steeds niet goed kenden, dus ik had mijn bezorgdheid geuit dat het waarschijnlijk te vroeg was om dingen officieel te maken.
Hij verzekerde me dat ik fout zat. Hij beweerde dat hij zo zeker van ons was en dat hij er zeker van was dat ik de vrouw voor hem was. En dat hij zeker de man voor mij was.
Hij sprak over de sterke en onbreekbare connectie die we blijkbaar hadden, hij noemde alle dingen die we gemeen hadden, en hij prees de timing en het universum dat ons samen had gebracht.
Als ik er nu over nadenk, was het bijna alsof hij probeerde me in verlegenheid te brengen omdat ik het eerst niet zag. Alsof ik een soort onvolwassen meisje was die alleen maar zonder enige verplichting met iemand naar bed wilde.
