Ik denk dat ik ga zeggen: van de foto’s, van de tekst, van de souvenirfoto… En dan ga ik iets zeggen, en ik ben er niet bang voor. Er wordt precies gezegd wat er met Julien gebeurt als hij zijn dochter ontdekt: een zeer blanke huid, blauwe ogen, blonde lokken. Zijn eerste gedachte doordringt hem: wat werd er gezien? Behalve dat er tussen intuïtie in werkelijkheid soms een woord is dat we snel vergeten: genetica. Wat is het volgende? Een wervelwind van emoties, twijfels en… van bewijs.
De dag waarop vreugde wordt met achterdocht
In de verloskamer staat Julien wiebelig. Hij was niet aanwezig tijdens de bevalling – een keuze van Camille die hij had gerespecteerd – en de kloof tussen het ingebeelde kind en het echte kind veroorzaakte een interne tsunami. Woorden gaan zijn gedachten te boven. Toen werd Camille halfslachtig ontroerd door haar familie, en zij en Julien waren al verliefd op haar familie. Twijfel barst.
