Mijn naam is Margaret en ik ben drieënzeventig jaar oud. Ik heb lang genoeg geleefd om bijna elke storm die het leven met zich meebrengt te doorstaan. Toen mijn man overleed, dacht ik dat ik eindelijk mijn rust had gevonden – een kans om uit te rusten na jaren van strijd. Ik verliet ons oude huis op het platteland, een bescheiden huis van leem en baksteen dat zowel liefde als pijn herbergde, en verhuisde naar de stad om bij mijn enige zoon, Daniel , en zijn vrouw, Olivia , te gaan wonen .
Ik stelde me comfort en gezelschap voor. Daniel was een succesvolle directeur van een bedrijf, en hun appartement straalde de gepolijste schoonheid van het stadsleven uit – glazen wanden, marmeren vloeren en zacht, duur licht. Maar na slechts een paar weken begon ik een kilte te voelen onder al die luxe – een kilte die de lucht in leek te sijpelen en zich in mijn hart leek te nestelen.
1. De stilte in het Grote Huis
Wij aten bijna nooit samen avondeten.
« Daniel, ga je niet met ons mee? » vroeg ik op een avond, terwijl ik een kom rijst op tafel zette.
Hij keek nauwelijks op van zijn telefoon. « Ik moet nog wat werk afmaken, mam. Ga maar vast door. »
Olivia probeerde hem te overtuigen, haar stem zacht. « Een klein beetje maar, lieverd. De soep is nog warm. »
« Ik zei toch dat ik geen honger heb! » snauwde hij.
Het geluid van zijn woede deed me verstijven. Die toon – scherp, afwijzend – was dezelfde die mijn overleden man gebruikte voordat zijn woede wreed werd.
Olivia forceerde een flauwe glimlach. « Het is niets, mam. Hij is gewoon moe, » zei ze, maar haar trillende stem verraadde haar. Toen zag ik de vage, donkere plek op haar pols – een blauwe plek die ze onder haar mouw probeerde te verbergen.
Mijn borstkas kromp ineen. Ik zei niets, maar mijn hart wist het. Sommige waarheden hoef je niet uit te spreken om ze te voelen.
