Toen ik het nieuws hoorde, wist ik niet of ik opgelucht of woedend moest zijn. Hoe kon iemand zo wreed zijn – en dat allemaal voor een beetje zwart geld?
Sinds die dag heb ik geen moment met mijn familie meer als vanzelfsprekend beschouwd. Vroeger dacht ik dat veiligheid betekende dat je de deuren op slot deed en vreemden uit de weg ging. Nu weet ik het: soms schuilt het gevaar in de mensen die we denken te kunnen vertrouwen.
Zelfs nu, als ik terugdenk aan dat huiveringwekkende moment – de dokter die « Bel 112! » riep – voel ik nog steeds een samentrekking op mijn borst. Maar dat moment redde ook Davids leven.
Hij vertelt me nu vaak, terwijl hij de vage littekens op zijn rug nagaat,
“Misschien wilde God ons eraan herinneren wat er echt toe doet: dat we elkaar nog steeds hebben.”
Ik knijp in zijn hand en glimlach door mijn tranen heen.
Want hij heeft gelijk. Ware liefde wordt niet bewezen in rustige dagen – maar in de storm, wanneer jullie weigeren elkaars handen los te laten.
