— Wat is dat? — Ik stopte halverwege het station en luisterde aandachtig.
Van links klonk gehuil – zacht maar aanhoudend. De februariewind kietelde mijn nek en deed de zoom van mijn jas wapperen. Ik draaide me om naar het spoor, waar tegen de witte sneeuw een donker, verlaten rangeerdershuisje afstak.
Er lag een bundel vlak naast de reling. Een oude, vuile deken waar een klein handje onderuit piepte.
— Mijn God… — Ik raapte het van de grond op.
Een meisje. Ongeveer een jaar oud, misschien iets jonger. Haar lippen waren blauwachtig, maar ze ademde nog. Ze huilde nauwelijks hoorbaar – ze had bijna geen kracht meer over.
Ik opende mijn jas, drukte de baby tegen me aan en rende terug naar het dorp – naar de ambulanceverpleegster Marya Petrovna.
— Zina, waar heb je haar vandaan? — Ze nam het kind voorzichtig in ontvangst.
— Ik vond haar bij het spoor. Ze lag gewoon in de sneeuw.
— Verlaten dus. We moeten de politie waarschuwen.
— Wat een politie! — Ik drukte het meisje weer tegen mijn borst. — Ze zal onderweg bevriezen.
Marya Petrovna zuchtte en pakte babyvoeding uit de kast.
— Dit is voorlopig voldoende. Wat zijn je plannen voor de toekomst?
Ik keek naar haar kleine gezichtje. Ze hield op met huilen en begroef haar neus in mijn trui.
— Ik zal haar opvoeden. Er is geen andere mogelijkheid.
De buren fluisterden achter mijn rug: « Ze woont alleen, is vijfendertig jaar oud, had allang moeten trouwen en nu haalt ze de kinderen van anderen op. » Ik deed alsof ik het niet hoorde.
Enkele kennissen hielpen met het papierwerk.
Ik noemde haar Alyona. Dit nieuwe leven dat net begon, leek me zo veelbelovend.
De eerste maanden sliep ik nauwelijks. Hoge koorts, koliek, pijn bij het doorkomen van tandjes. Ik wiegde haar in mijn armen en zong oude slaapliedjes die ik me van mijn grootmoeder herinnerde.
— Mam! — zei ze toen ze tien maanden oud was, terwijl ze haar handjes naar me uitstak.
Ik huilde. Zoveel jaren alleen, en ineens – moeder.
Toen ze twee jaar oud was, rende ze al door het huis achter de kat Vasya aan. Ze werd steeds nieuwsgieriger en stak overal haar neus in.
— Baba Galya, kijk eens hoe slim mijn dochter is! — schepte ik op tegen de buurvrouw. — Ze kent alle letters van het boek!
— Echt waar? Op driejarige leeftijd?
— Controleer het zelf!
Galya wees de ene letter na de andere aan – Alyonka noemde ze allemaal zonder fouten. Daarna vertelde ze een verhaal over de hen Ryaba.
Toen ze vijf was, ging ze naar de kleuterschool in het naburige dorp. Ik bracht haar erheen met de auto die voorbijreed. De juf was verbaasd: ze kon vloeiend lezen en tot honderd tellen.
— Waar komt zo’n slim meisje vandaan?
— Het hele dorp heeft haar opgevoed, — lachte ik.
Ze begon op school met lange vlechten tot aan haar middel. Elke ochtend vlocht ik ze en koos ik lintjes uit die bij haar jurk pasten. Tijdens de eerste ouderavond kwam de juf naar me toe:
— Zinaida Ivanovna, uw dochter is buitengewoon begaafd. Zulke kinderen zijn zeldzaam.
Mijn hart maakte een sprongetje van trots. Mijn dochter. Mijn Alyonushka.
De jaren vlogen voorbij. Alyonka groeide uit tot een ware schoonheid – lang, slank, met blauwe ogen als een heldere zomerhemel. Ze won prijzen op de Olympiades in haar district; leraren spraken vol lof over haar.
— Mam, ik wil geneeskunde studeren, — kondigde ze aan in de tiende klas.
— Dat is duur, dochter. Hoe gaan we de stad en het studentenhuis onderhouden?
— Ik zoek een budgetaccommodatie! — haar ogen fonkelden. — Dat zul je zien!
En dat deed ze. Ik heb de diploma-uitreiking in tranen doorgebracht – van vreugde en angst. Voor het eerst ging ze ver weg – naar het regionale centrum.
— Niet huilen, mama, — zei ze terwijl ze me op het station omhelsde. — Ik kom elk weekend.
Natuurlijk loog ze. Haar studie nam al haar tijd in beslag. Ze kwam eerst eens per maand, daarna minder vaak. Maar ze belde wel elke dag.
— Mam, we hadden vandaag een lastige anatomietoets! En ik ben met onderscheiding geslaagd!
— Goed gedaan, lieverd. Eet je wel goed?
