Twaalf jaar vlogen voorbij in wat voelde als een oogwenk.
Leo groeide uit tot een slimme, zachtaardige jongen. Nieuwsgierig. Vriendelijk. Het soort kind dat zonder erbij na te denken deuren openhield en zich verontschuldigde als anderen tegen hem aanbotsten.
Hij was mijn hele wereld.
Toen kwam Amelia in ons leven.
Ze was warm op een manier die echt aanvoelde – geen geforceerde vriendelijkheid, geen beleefdheid. Ze lachte makkelijk. Leo was vanaf het begin dol op haar. Toen ze bij hem introk, probeerde ze niemand te vervangen. Ze was er gewoon. Hielp met huiswerk. Leerde zijn favoriete gerechten kennen. Zat naast hem bij voetbalwedstrijden.
Toen we trouwden, dacht ik: eindelijk, zo voelt veiligheid.
Die illusie spatte om middernacht uiteen.
Ik viel die avond vroeg in slaap, uitgeput van het werk. Ik kan me niet herinneren dat ik gedroomd heb. Alleen maar duisternis.
Daarna schudden.
Moeilijk.
Ik opende mijn ogen en zag Amelia boven me staan. Haar gezicht was bleek. Haar ademhaling was onregelmatig. Zweetdruppels vormden een klam gedeelte langs haar haargrens.
Ze hield iets vast.
‘Oliver,’ fluisterde ze met trillende stem, ‘je moet wakker worden. Nu meteen.’
Mijn hart bonkte tegen mijn ribben.
Wat is er aan de hand?
Ze zat op de rand van het bed, haar handen trilden.
“Ik heb iets gevonden. Iets wat Leo al jaren voor je verborgen houdt.”
Ik ging rechtop zitten.
‘Waar heb je het over?’
Haar stem brak. « We kunnen hem niet houden. We moeten hem weggeven. »
De woorden sloegen nergens op.
Toen gaf ze me wat ze vasthield.
Een klein, versleten notitieboekje. Een opgevouwen envelop erin.
Mijn handen trilden toen ik het opende.
Binnenin zaten tekeningen. Pagina’s vol. Het handschrift van een kind, dat in de loop der jaren steeds netter werd.
Foto’s van mij en Leo hand in hand. Ik die hem leer fietsen. Samen op de bank.
En dan woorden.
Ik weet dat papa niet mijn echte vader is.
Ik heb hem een keer horen huilen.
