Het duurde drie jaar voordat ik verliefd werd op Ryan, omdat ik dacht dat de dag zou zijn dat hij me eindelijk ten huwelijk zou vragen, en dat dit onze trouwdag zou zijn.
Hij reserveerde zelfs een tafel voor het diner in een chique restaurant in het centrum en zei dat ik me mooi moest aankleden voor een ‘speciale verrassing’.
Ik krulde mijn haar, liet mijn nagels doen, droeg de smaragdgroene jurk die hij zo mooi vond en overtuigde mezelf ervan dat dit het moment was.

Maar in plaats van een ring, werd het dessert geserveerd met een bordje waarop stond: « Gefeliciteerd met je promotie! » Alleen… ik had de promotie niet gekregen.
Sterker nog, ik was gewoon overgeslagen – ten gunste van een man die ik begeleidde – en dat allemaal vanwege het stiekeme roddelgerucht op kantoor dat ik ‘waarschijnlijk op het punt stond te trouwen en zwanger te worden’.
Ik had Ryan verteld hoe pijnlijk het was. Hij wist het.
Maar daar stond hij dan, grijnzend om het nepfeest dat hij in scène had gezet.
« Het is gewoon om het te manifesteren, » zei hij. « De stemming verlichten. Positieve vibes, schat. »
Ik voelde me vernederd en woedend, betaalde voor mijn maaltijd en liet hem daar achter.
Na dagen van stilte nam ik het besluit om hem te laten zien hoe een echte grap eruitziet als hij het grappig vindt.

Ik gaf een feestje bij mij thuis en nodigde ook zijn vrienden uit.