Maar die illusie verbrijzelde de dag dat ik alles opbiechtte
Het schuldgevoel had maandenlang aan me geknaagd, en toen ik mijn vrouw eindelijk de waarheid vertelde, zette ik me schrap voor de explosie – woede, dichtgeslagen deuren, de stilte die volgt op verraad. Ze huilde zachtjes en elke traan voelde als een mes dat door wat ik had gebroken doorsnede. Maar in plaats van woede ontmoette ze me met iets onverwachts – zachtheid.
In de dagen die volgden, begon ze zich met een vreemde tederheid te gedragen. Ze kookte mijn favoriete diners, liet kleine briefjes achter bij mijn koffie, vroeg zachtjes of ik iets nodig had voordat ze naar mijn werk vertrok.
Aan de oppervlakte leek het op vergeving, maar daaronder was er een afstand, een rust die ik niet kon ontcijferen. Ik begon haar uitdrukkingen te bestuderen en probeerde te begrijpen of deze vriendelijkheid voortkwam uit liefde, overgave of een kracht die ik nog niet begreep.
