‘Alsjeblieft,’ smeekte ik. ‘Verlaat mij alsjeblieft niet ook.’
Toen—een geluid.
Een dunne, fragiele kreet die als een lichtflits door de stilte sneed.
Liam schreeuwde zich een weg naar de wereld.
Mijn vrouw is niet meer wakker geworden.
Liam heeft het overleefd.
Vanaf die dag werd Kerstmis twee dingen tegelijk: verdriet en dankbaarheid, zo nauw met elkaar verweven dat ik het ene nooit zonder het andere kon voelen.
Ik heb Liam alleen opgevoed.
Ik ben nooit meer gaan daten – niet uit loyaliteit of vanwege een tragedie, maar simpelweg omdat mijn hart bleef waar het was. Getrouwd met een vrouw die in de tijd bevroren leek, jong en lachend in een ziekenhuisbed, grappend dat ze onze zoon terug zou sturen als hij op mij zou lijken.
Ik gaf Liam alles wat ik had – geen geld, geen overdaad, maar mijn aanwezigheid .
We bouwden Lego-steden die de hele woonkamer in beslag namen. We bakten koekjes die aan de randjes aanbrandden. Ik maakte zijn lunch klaar, las hem verhalen voor en praatte vaak over zijn moeder – hoe dapper ze was, hoe diep haar liefde was, hoe dol ze op hem zou zijn geweest.
Liam groeide uit tot een zachtaardige jongen. Zo iemand die deelde zonder dat erom gevraagd werd. Die zich verontschuldigde, zelfs als hij niets verkeerd had gedaan. Die huilde bij droevige films en grote vragen stelde voor het slapengaan.
Ik was op een stille, pijnlijke manier trots op hem.
Toen kwam december.
Op een middag, nadat ik Liam naar school had gebracht, kwam ik thuis en zag ik een man bij mijn veranda staan. Hij liep heen en weer, met zijn handen in zijn jaszakken, zichtbaar nerveus.
Ik nam aan dat hij dakloos was. Misschien zocht hij hulp.
Ik stapte uit mijn auto. « Kan ik u helpen? »
Hij draaide zich om.
Mijn benen begaven het bijna.
Hij leek sprekend op mijn zoon.
Dezelfde ogen. Dezelfde kaaklijn. Dezelfde uitdrukking die Liam had toen hij probeerde zijn angst te verbergen.
Het was alsof ik de toekomst recht in de ogen zag kijken.
‘Wie bent u?’ vroeg ik.
‘Mijn naam is Daniel,’ zei hij zachtjes. ‘Ik ben hier vanwege Liam.’
