Mijn zoon is onlangs getrouwd met een vrouw die ik niet zo goed ken. Ze woont in een andere staat, dus ik ontmoette haar pas een paar dagen voor de bruiloft. In het begin leek ze heel aardig – aardig, vrolijk, zelfs charmant. Maar die indruk bleef niet lang hangen.
Tijdens een informeel gesprek bij de koffie vertelde ik dat ik al bijna tien jaar veganist was. Ik verwachtte een simpel knikje of misschien een indringende vraag. In plaats daarvan lachte ze. « O, jij bent zo iemand, » zei ze met een grijns. « Ik hoop dat je niet te kieskeurig bent op de bruiloft. »
Het stak. Ik wuifde het op dat moment weg, denkend dat het gewoon een flauwe grap was. Maar iets in haar toon verontrustte me. Toch wilde ik geen problemen veroorzaken vóór de grote dag van mijn zoon. Ik hou meer van hem dan van wat dan ook, en ik wilde hem gelukkig zien.
Toen de trouwdag aanbrak, besloot ik me op hem te concentreren – op de vreugde, niet op de spanning. De ceremonie was prachtig, en toen ik het gezicht van mijn zoon zag terwijl hij zijn geloften uitwisselde, voelde ik niets dan trots. Maar toen de receptie arriveerde, veranderde alles.
Er waren geen vaste zitplaatsen, dus keek ik rond en vond een tafel met een klein bordje met de tekst « veganistische optie ». Het was aardig, zelfs attent – een teken dat mijn schoondochter misschien toch alles had gepland. Ik ging zitten met een stille glimlach en voelde me ontspannen.
Uitsluitend ter illustratie
Maar toen de maaltijd arriveerde, was ik geschokt. De groenten zagen er verlept en grijs uit, de tofu had een onaangename geur en er zat iets plakkerigs op mijn bord waar ik misselijk van werd. Het was niet alleen onsmakelijk – het was oneetbaar.
Ik riep zachtjes de serveerster en vroeg of ik in plaats daarvan een salade kon bestellen. Ze aarzelde en legde toen uit: « Het spijt me, mevrouw. Daar moet u extra voor betalen. Ik heb maar één vegetarische maaltijd besteld. De salade is van het standaardmenu. »
