Een paar maanden later begon de eerste rechtszitting. Mijn zoon, bleek en trillend, beweerde dat het huis een geschenk was. Maar toen mijn advocaat de notariële documenten en opnames presenteerde, werd het stil in de rechtszaal.
De rechter oordeelde dat « de helft van de nalatenschap van de vader blijft ». Hij stelde voor om een overeenkomst te sluiten.
Ik draaide me naar mijn zoon. « Ik wil niet alles, » zei ik kalm. « Slechts de helft – een altaar voor je moeder bouwen en een plek om te rusten. De rest is van jou. »
Tranen welden op in zijn ogen. Mijn vrouw bleef stil. Voor het eerst begrepen ze dat de vriendelijkheid van een vader geen zwakte is.
Ik ging terug naar de begane grond – rechttoe rechtaan, kalm. Ik maakte een altaar klaar voor mijn overleden vrouw en zei tegen mijn zoon:
« Vergeet je wortels niet. Geld kan verloren gaan en opnieuw verdiend worden. Maar als vriendelijkheid eenmaal verdwenen is, komt het nooit meer terug. »
Sindsdien is het stil in huis, maar respectvol.
Soms brengt mijn schoondochter me eten. Ik neem het zonder woede aan.
Ik vocht niet om wraak te nemen, maar om mijn waardigheid terug te krijgen.
Het gerucht verspreidde zich door de buurt. Sommigen zeggen dat ik hard ben, anderen noemen mezelf rechtvaardig. Ik voelde alleen mezelf. Voor mij was het echte werk niet het thuis, maar de waardigheid van een vader die niet uitgewist kon worden.
Op een avond ging mijn zoon weg met een kop thee. « Pap… vergeef me. » Hij was niet langer trots – alleen gebroken.
« Zoon, » zei ik, « ik ben niet boos dat je me eruit hebt gegooid. Ik ben verdrietig dat je de liefde van je ouders bent vergeten. »
Toen zijn moeder ter sprake kwam, stroomden de tranen over zijn wangen.
« Ik dacht dat rijkdom me gelukkig zou maken, » fluisterde hij. « Maar het betekent niets zonder jou. »
Ik zuchtte. « Een huis kan prachtig zijn, maar als het leeg staat, dan
