“What… what do you mean?”
She looked down, trembling.
“Anna was my sister.”
I staggered back. My mind spun. The girl I remembered—the one whose smile I’d carried for forty years—gone?
« Ze di:ed, » fluisterde de vrouw, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Ze stierf jong. Onze ouders begroeven haar stilletjes. Maar iedereen zei altijd dat ik op haar leek… praatte zoals zij… Ik was haar schaduw. Toen je me op Facebook vond, heb ik… Ik kon het niet laten. Je dacht dat ik haar was. En voor het eerst in mijn leven keek iemand naar mij zoals ze naar Anna keken. Dat wilde ik niet verliezen. »
De wereld kantelde onder me. Mijn « eerste liefde » was weg. De vrouw voor me was zij niet – ze was een spiegel, een geest die Anna’s herinneringen droeg.
Ik wilde schreeuwen, vloeken, vragen waarom ze me had bedrogen. Maar toen ik naar haar keek – bevend, kwetsbaar, verdrinkend in schaamte – zag ik geen leugenaar, maar een vrouw die haar hele leven in de schaduw van iemand anders had doorgebracht, ongezien en onbemind.
Tranen brandden mijn ogen. Mijn borst deed pijn van verdriet – voor Anna, voor de gestolen jaren, voor de wrede truc van het lot.
Ik fluisterde schor: « En wie ben jij eigenlijk? »
Ze hief haar gezicht op, gebroken.
« Mijn naam is Eleanor. En alles wat ik wilde was… Om te weten hoe het voelt om uitverkoren te worden. Slechts één keer. »
Die nacht lag ik naast haar wakker, niet in staat om mijn ogen te sluiten. Mijn hart werd in tweeën verscheurd – tussen de geest van het meisje van wie ik ooit hield en de eenzame vrouw die haar gezicht had geleend.
En toen realiseerde ik me: liefde op oudere leeftijd is niet altijd een geschenk.
Soms is het een test – een die wreed genoeg is om je eraan te herinneren dat zelfs het hart, na al die jaren, nog steeds kan breken.
