We kusten elkaar toen – niet de vurige, hartstochtelijke kus die mensen misschien verwachten op een huwelijksnacht, maar iets stillers en veel betekenisvollers. Het voelde alsof we opnieuw voor elkaar kozen, volledig bewust van onze littekens, angsten en gecompliceerde verleden.
Die nacht, in de stilte, legden we nieuwe geloften af – alleen wij tweeën. Beloften die niet gebaseerd waren op wat geweest was, maar op de toekomst die we bewust samen aan het opbouwen waren.
Dat was twee maanden geleden.
Nu, elke ochtend als ik naast Dan wakker word, weet ik zeker dat ik de juiste beslissing heb genomen. Niet omdat het makkelijk of ongecompliceerd was, maar omdat liefde nooit voorbestemd was. Liefde draait om toewijding. Om er te zijn als het moeilijk is. Om de waarheid te spreken, zelfs als die pijnlijk is.
Peter zal altijd deel uitmaken van mijn levensverhaal. Hij heeft me twintig jaar lang vreugde geschonken, twee fantastische kinderen en een fundament van liefde dat nooit zal vergaan. Maar hij is niet het laatste hoofdstuk.
Dan is mijn tweede. En misschien is dat wel wat mensen niet vaak zeggen over rouw en genezing: verdergaan betekent niet dat je vervangt wat verloren is gegaan. Het betekent niet vergeten. Het betekent gewoon doorgaan met leven.
Ik ben 41 jaar oud. Ik ben twee keer getrouwd geweest. Ik heb iemand verloren van wie ik zielsveel hield, en ik heb de liefde opnieuw gevonden toen ik dacht dat het niet meer mogelijk was. En als er één ding is dat ik nu weet, is het dit: het hart is sterker dan we denken. Het kan breken en toch blijven kloppen. Het kan opnieuw liefhebben zonder het verleden uit te wissen.
Dus als je denkt dat je te lang hebt gewacht, van de verkeerde persoon hebt gehouden of te veel fouten hebt gemaakt om geluk te verdienen, weet dan dat dit niet waar is. Het leven is rommelig, ingewikkeld en verloopt zelden volgens het plan dat we voor ogen hebben.
Maar soms, als we geluk hebben, loopt het precies zoals het bedoeld was.
