Met een warme glimlach neemt ze een slok van haar thee, nadenkend over hoe het gesprek met anderen beter kan verlopen. “Ik sta open voor hun zorgen,” zegt ze. “Maar vaak wordt er niet naar mijn kant van het verhaal geluisterd. Het voelt alsof mijn perspectief niet telt.” Ze lacht zachtjes. “Misschien moeten ze maar eens bij me komen zitten, bij de kachel. Dan kunnen we het erover hebben, met een kopje thee erbij.”
Ondertussen knispert de kachel rustig verder en vult de ruimte met een sfeer die moeilijk te beschrijven is. Voor Anne is het zoveel meer dan een verwarmingsbron. “Het brengt me terug naar vroeger,” mijmert ze. “De tijd dat mijn moeder in de keuken stond en de kachel het middelpunt van ons huis was. Het is een stukje traditie, een deel van wie ik ben.”
Uiteindelijk besluit Anne zich niets aan te trekken van de kritiek. “Zolang ik mijn kachel verantwoord gebruik, zie ik geen reden om hem niet te gebruiken,” zegt ze geruststellend. “Mensen kunnen zeggen wat ze willen. Voor mij betekent dit huiselijke warmte, en daar beslis ik zelf over.”
