Nu sta ik op een kruispunt.
Accepteer ik zijn uitleg, verstop ik de foto in mijn achterhoofd en blijf ik de rol spelen van de stille, ondersteunende echtgenote? Doe ik alsof deze storm nooit is gekomen, overtuig ik mezelf ervan dat liefde vergeving betekent, zelfs als mijn hart vol twijfel is?
Of zoek ik naar de waarheid, hoe pijnlijk die ook mag zijn? Loop ik het risico alles wat we hebben opgebouwd – het huis, de jaren, de herinneringen – te ontmantelen, alleen maar om te weten wat er die nacht echt is gebeurd?
Omdat één foute tekst de kwetsbare illusie waarin ik leefde, aan diggelen sloeg.
En nu moet ik kiezen: doorbouwen op de kapotte fundamenten… of alles afbreken en opnieuw beginnen.
Als jij in mijn schoenen stond, wat zou je dan doen? Zijn woorden geloven – of blijven zoeken tot de waarheid aan het licht komt?
