Vorig jaar, toen ik de kledingkast van mijn dochter aan het opruimen was, besloot ik om een aantal nauwelijks gedragen kledingstukken weg te geven aan een meisje van ongeveer 2 à 3 jaar oud.
Kort nadat ik mijn bericht had geplaatst, kreeg ik een bericht van een vrouw die vertelde dat ze in een lastige situatie zat.
In eerste instantie was ik sceptisch en overwoog ik het verzoek te negeren, maar er was iets in haar woorden waardoor ik toch even moest nadenken.
Ik dacht erover na hoe moeilijk het leven soms kan zijn en hoe vaak mensen aarzelen om hulp te vragen.
Ik pakte daarom alles in en verstuurde de kleding op eigen kosten, zonder te verwachten dat ik ooit nog iets terug zou horen.
De weken werden maanden en ik was het bijna vergeten.
Een klein deel van mij vroeg zich af of ik was opgelicht, maar ik zei tegen mezelf dat het niet uitmaakte: de kleren waren naar iemand gegaan die ze misschien nodig had.
Daarna, bijna een jaar later, werd er een pakketje bij mij thuis bezorgd.
Er zat een oprechte brief in en een aantal foto’s van een lachend meisje dat precies de kleren droeg die ik haar had gestuurd.
De moeder schreef dat de kleren haar door een van de moeilijkste periodes van haar leven hadden geholpen.
Ze vertelde hoe dankbaar ze was voor de vriendelijkheid van een vreemde toen ze zich helemaal alleen voelde.
