Ik stond op het punt te trouwen met de perfecte man: slim, aardig en alles wat ik wilde. Maar twee dagen voor mijn bruiloft hield een vermoeid ogende vreemdeling me op straat aan, drukte me een briefje in de hand en zei: « Hij is niet wie je denkt dat hij is. » Ik wilde het vergeten, maar iets zei me dat ik de waarheid moest weten.
Ik had nooit gedacht dat ik zoveel geluk zou hebben. Ik, van alle mensen. Ik dacht altijd dat ware liefde iets was wat andere vrouwen overkwam. Je weet wel, die in films of sprookjes.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Maar nu was ik hier, twee dagen verwijderd van het trouwen met de man die alles was waar ik ooit van had gedroomd.
Jonathan was slim, attent, aardig en, ja, rijk. Maar het ging niet alleen om het geld. Ik hield van hem omdat hij me het gevoel gaf dat ik de belangrijkste vrouw op aarde was.
Hij was altijd attent. Hij wist nog hoe ik van mijn thee hield – kamille met honing. Hij bracht me soep als ik griep had en bleef aan mijn zijde, zelfs als ik humeurig en bleek was.
Alleen ter illustratie. | Bron: Pexels
Hij bracht me bloemen voordat de oude überhaupt verwelkt waren. Niet alleen bij speciale gelegenheden, maar ook zomaar op dinsdag, gewoon omdat het kon.
We waren al een paar weekendtrips samen geweest, en hij liet me nooit iets betalen. Toen mijn oude auto kapot ging, was ik bereid maandenlang te sparen. In plaats daarvan hielp hij me een nieuwe te kopen – veilig, betrouwbaar en mooi.
Het leek allemaal een droom waar ik per ongeluk in was beland. Een droom die ik nooit meer wilde verlaten.
Alleen ter illustratie. | Bron: Pexels
Die middag liepen we hand in hand door de stad, lachend om iets doms dat hij had gezegd. De lucht was helder en alles leek licht.
Jonathan ging naar een café om een kopje koffie voor ons te halen en ik bleef buiten zitten en genoot van de zachte warmte van de zon op mijn gezicht.
Ik sloot even mijn ogen. Op dat moment voelde ik dat er iemand voor me stopte.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik opende mijn ogen en zag een vrouw. Ze zag er moe en uitgeput uit. Zijn kleren hingen losjes om zijn lichaam en er lag een soort droefheid in zijn ogen die je nooit vergeet. Zijn stem was zacht maar kalm.
« Hij is niet wie mensen denken dat hij is », zegt ze.
Voordat ik kon antwoorden, drukte ze een opgevouwen stukje papier in mijn hand, draaide zich snel om en verdween als een geest in de voorbijtrekkende menigte.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik stond daar, verstijfd, met het briefje in mijn hand. Mijn hart begon te bonzen. Toen Jonathan terugkwam met onze drankjes, stopte ik het briefje in mijn jaszak, glimlachend zoals altijd.
« Gaat het? » vroeg hij bezorgd.
« Ja, » zei ik snel, terwijl ik een glimlach forceerde. « Een beetje heet. »
Die avond, toen ik eindelijk alleen in ons appartement was, haalde ik het papier uit mijn zak en vouwde het langzaam open. Er stond geen bericht op, geen waarschuwing, slechts één regel: een adres.
Alleen ter illustratie. | Bron: Sora
Ik staarde hem aan. Wie was deze vrouw? Waarom gaf je me dit? Misschien leed ze aan een psychische aandoening. Misschien dacht ze dat ik iemand anders was.
Maar hoewel ik probeerde het te negeren, bleef het ongemakkelijke gevoel. Als een gefluister dat ik niet kon onderdrukken. Maar goed, ik zei geen woord tegen Jonathan.
Ik heb die nacht nauwelijks geslapen. Elke keer dat ik mijn ogen sloot, hoorde ik zijn stem weer – diep, vastberaden en vervuld van iets wat ik niet kon benoemen.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik had het gevoel dat het papiertje honderd kilo woog in mijn zak. Die ochtend, nadat Jonathan met zijn gebruikelijke kusje op mijn voorhoofd naar zijn werk was vertrokken, vertelde ik hem dat ik nog wat boodschappen moest doen voor de bruiloft. Mijn handen trilden toen ik het adres in mijn gps typte.
De reis leek langer te duren dan nodig was. Ik kwam door wijken die ik nog nooit eerder had gezien.
De straten waren gebarsten en de huizen zagen er versleten uit. Toen ik bij het adres aankwam, hapte ik naar adem. Het gebouw was vervallen, de verf bladderde af en de veranda stond scheef.
Alleen ter illustratie. | Bron: Sora
Met bonzend hart stapte ik uit de auto en liep naar de deur. Ik klopte. En toen deed ze open. Zachtjes. Ze wachtte. Alsof ze wist dat ik eraan kwam.
