« Nadejda, als je besluit de sieraden terug te nemen, bel me dan, » zei hij, terwijl hij haar een visitekaartje overhandigde. « Ik ken mensen die er misschien wel in geïnteresseerd zijn. Heel erg geïnteresseerd. »
Ze nam de kaart aan en knikte.
Thuis hield Denis het geen vijf minuten vol.
« Maar wat deed je daar? De hele avond met die Oleg! Iedereen keek toe, begrijp je? Iedereen zag hoe mijn vrouw zich in de armen van een andere man wierp! »
— Ik viel niemand aan. Ik was aan het praten.
— Je was aan het praten! Je hebt drie keer met hem gedanst! Drie keer! Vadim vroeg me wat er aan de hand was. Ik schaamde me zo!
‘Je schaamt je altijd,’ zei Nadejda kalm, terwijl ze haar schoenen uittrok en bij de deur zette. ‘Schaam je je ervoor dat je me meeneemt, schaam je je ervoor dat er naar je gekeken wordt. Is er iets waar je je soms níét voor schaamt?’
— Hou je mond. Denk je soms dat je iemand bent geworden alleen omdat je een vod aantrekt? Je bent niemand. Een huisvrouw. Je leeft van mij, je geeft MIJN geld uit, en nu denk je dat je een prinses bent.
Vroeger zou ze gehuild hebben. Naar de slaapkamer gegaan zijn, met haar rug naar hem toe op de grond gaan liggen. Maar er was iets in haar gebroken. Of juist weer op zijn plek gezet.
« Zwakke mannen zijn bang voor sterke vrouwen, » zei ze met een lage, bijna kalme stem. « Je bent onzeker, Denis. Je bent bang dat ik zie hoe klein je bent. »
— Ga hier weg.
— Ik dien een scheidingsverzoek in.
Hij zweeg. Hij keek haar aan, en voor het eerst was er geen woede in zijn ogen, maar verwarring.
— Waar ga je heen met twee kinderen? Je kunt niet leven van je prullaria.
— Ja, ik zal slagen.
De volgende ochtend haalde ze haar visitekaartje tevoorschijn en belde het nummer.
Oleg nam de tijd. Ze ontmoetten elkaar in een café en bespraken zaken. Hij vertelde haar over een kennis die een galerie met designobjecten runde. Hij legde uit dat handgemaakte artikelen erg in trek waren en dat mensen massaproductie beu waren.
— Je bent talentvol, Nadejda. Het is zeldzaam om talent en goede smaak zo goed gecombineerd te vinden.
Ze ging weer ‘s nachts aan het werk. Aventurijn, jaspis, carneool. Halskettingen, armbanden, oorbellen. Oleg kwam de afgewerkte stukken ophalen en bracht ze naar de galerie. Een week later belde hij haar op – alles was weg. De bestellingen stroomden binnen.
— Weet Denis dit niet?
— Hij praat helemaal niet meer met me.
— En hoe zit het met echtscheiding?
— Ik heb een advocaat gevonden. We beginnen nu met de procedure.
Oleg hielp haar. Zonder grootse, heldhaftige gebaren. Hij gaf haar contacten en hielp haar een appartement te huren. Terwijl Nadejda haar koffers pakte, stond Denis in de deuropening te lachen.
— Je keert over een week terug. Op je knieën keer je terug.
Ze sloot de koffer en vertrok zonder te antwoorden.
Zes maanden gingen voorbij. Een tweekamerappartement aan de rand van de stad, de kinderen, werk. De bestellingen bleven binnenstromen. De galerie bood een tentoonstelling aan. Nadejda opende een pagina op sociale media en plaatste foto’s. Haar volgers stroomden toe.
Oleg kwam langs, bracht boeken mee voor de kinderen en belde regelmatig. Hij zette ze niet onder druk, drong zich niet op. Hij was er gewoon.
— Mam, vind je hem leuk? — vroeg Svetlana op een dag.
— Ja, ik vind het leuk.
— Wij vinden hem ook aardig. Hij schreeuwt nooit.
Een jaar later deed Oleg een huwelijksaanzoek. Geen knielen, geen rozen. Gewoon, tijdens het diner, zei hij:
— Ik zou graag willen dat jullie bij me zijn. Alle drie.
Nadejda was er klaar voor.
