Hij hield even op en vervolgde…
—Een oude vrouw. Ze sprak nauwelijks Engels. Ze vertelde me dat ze de pijn van mijn dochter kon verlichten, maar dat er in ruil daarvoor iemand « anders » zou komen om haar behoefte te vervullen. Iemand die ze zou herkennen. Ik dacht dat ze waanideeën had. Maar uit wanhoop stemde ik toe.
Ik kon mijn oren niet geloven.
— En toen?
– De dag erna……
Lily’s koorts was verdwenen. Ze rende rond alsof er niets gebeurd was. En een week later… verscheen ze. De vrouw met jouw gezicht.
Ik voelde mijn benen trillen. Mijn lichaam reageerde niet meer op mij.
—Ze praat nooit met me. Ze komt naar me toe, glimlacht naar Lily en kust haar. Dan kijkt ze me aan. Het is… alsof ze me begrijpt. Alsof ze jou is, maar ook weer niet.
—En je hebt nog steeds niets gezegd? Al ZES MAANDEN lang?
—Eerst dacht ik dat het een droom was. Toen raakte ik eraan gewend. Ze deed niemand pijn. En Lily… ze was zo gelukkig. Ze zei dat « mam » haar nooit echt verliet…
Ik stond daar verstijfd. Boos. Gekwetst. Maar bovenal… verloren.
—En wat zei ze in een vreemde taal? Wat hoorde Lily?
Jason liep naar een la en haalde er een klein notitieboekje uit. Hij sloeg het open op een pagina waar vreemde woorden fonetisch waren gekrabbeld.
— Ik begon op te schrijven wat ze zei. Ik probeerde het te vertalen. Het is Oud-Russisch… of misschien een oudere taal…
Ik boog me voorover om te lezen. Eén zin viel me op:
« De banden van het hart sterven nooit, ze nemen een andere vorm aan. »
Het was geen bedreiging. Het was… een afscheid. Een aanwezigheid. Een spoor.
Diezelfde avond nam ik Lily in mijn armen.
— Lieve schat, kun je mij vertellen hoe zij eruit ziet, de moeder die komt als ik er niet ben?
Lily glimlachte onschuldig.
—Ze is net als jij, maar haar ogen stralen, zoals wanneer je ‘s nachts naar de hemel kijkt. Ze ruikt lekker, naar de bloemen die je vroeger op tafel zette. En als ze met me praat, heb ik het gevoel dat ik droom.
Ik snap het.
Ze was geen vrouw. Geen illusie. Geen verraad.
Het was een echo. Een projectie van de band tussen mijn dochter en mij. Iets wat deze oude vrouw – misschien een sjamaan – had gewekt.
In de dagen die volgden, kwam « ze » nog een laatste keer terug. Ik keek haar aan via het camerascherm. Ze glimlachte naar me. Een droevige, vredige glimlach. Toen was ze weg. Voorgoed.
Jason en ik hebben lang gepraat. We besloten te stoppen met proberen alles te begrijpen, maar om alles opnieuw op te bouwen. Samen.
En Lily? Ze heeft het nog steeds wel eens over haar « kloon ». Maar nu zegt ze dat « zij en mama weer één zijn ». En dat is genoeg voor mij.
