« Ik ben niet meer bij Grace. Ik ben terug in Denver. Het spijt me. Ik begreep niet waar ik aan begon. »
Ik staarde naar de tekst. Hij ging weg. Hij verliet Grace.
Er kwam nog een tekst binnen.
« Je familie is geweldig. Nadat je met Kerstmis wegging, was je moeder… ze was vreselijk – tegen mij, tegen Grace, tegen iedereen. En toen het geld ophield, werd het erger. »
Ik wist niet wat ik moest voelen.
« Ik stuur je geen berichtje om weer bij je terug te komen of zoiets raars, » schreef hij. « Ik stuur je een berichtje omdat ik iets heb. Ik vind dat je het verdient om het te horen. Daarom ben ik weggegaan. »
Een seconde later verscheen er een audiobestand.
Bestand: ChristmasDinner_Dun.mp3.
Mijn hart bonsde. Wat was dit? Ik wilde niet luisteren. Ik was hun drama zo zat. Ik was hun woorden zo zat. Maar hij had geschreven: « Je verdient het om dit te horen. »
Ik heb op play gedrukt.
Het dossier ging open. Ik hield de telefoon aan mijn oor. Eerst hoorde ik lawaai. Het geluid van zilverwerk op porselein. Het getinkel van wijnglazen. Gelach. Het was het gelach van mijn vader. En toen de stemmen – helder alsof de telefoon gewoon op tafel lag.
Mijn moeder, Diane:
« Kun je haar geloven? Ze loopt gewoon midden in het diner weg. Eerlijk gezegd zit ze waarschijnlijk gewoon te mokken in haar auto, in de hoop dat we haar komen smeken om terug te komen. Alsof we haar trouwdag hebben verpest of zoiets. »
Mijn vader, Paul:
« Diane, zo is het genoeg. Diane—genoeg. »
« Paul, ik ben niet degene die Kerstmis heeft verpest. Dat deed zij – met haar dramatiek. Het is altijd wel iets. Of het nu haar werk is of haar appartement, of hoe moe ze is. »
Mijn zus, Grace:
« Ze komt er wel overheen. Dat lukt haar altijd. Ze houdt gewoon van de aandacht. Weet je nog die keer op de middelbare school toen ze… »
Ik kon de rest niet horen. Het geluid van hun stemmen – die over mij praatten, over mij, terwijl ik net buiten was. Ze lachten om mij die wegliep terwijl ik wegliep.
En toen het ergste. Mijn vader. Zijn stem was zachter. Hij moet voorovergebogen zijn.
Mijn vader, Paul:
Ik zal je één ding vertellen. Het is een stuk rustiger. We kunnen tenminste één vakantie hebben zonder haar constante gezeur. ‘Pap, heb jij dit betaald?’ ‘Pap, dat moet je niet eten.’ ‘Pap, je moet meer sparen.’ Het is vermoeiend.
Een vuist van ijs kneep in mijn hart. Lezingen. Mijn hulp. Mijn bezorgdheid. Mijn angst dat hij zijn huis kwijt zou raken. Hij zag het als lezingen. Hij was opgelucht dat ik weg was.
Er klonk een instemmend gemompel.
En toen een nieuwe stem. Die van Brent.
« Jezus. Jullie zijn… wauw. Jullie weten toch wel dat ze dit allemaal kan horen, hè? Ze is gewoon de deur uitgelopen. »
Stilte. Een totale, doodse, absolute stilte. Het gerinkel hield op. Het lachen hield op – voor een volle tien seconden. Het enige geluid op de opname was de vage klank van Bing Crosby die op de achtergrond zong.
Diane – scherpe stem:
« Stil. Brent, zet dat uit. »
De opname is afgelopen.
